Met rust naar school
Rust. Dat is wat ik de laatste vakantieweek bij Mads ervaar. Hoewel we al een paar keer hebben gesproken over het nieuwe schooljaar dat bijna begint, blijft hij vrij relaxed. Geen plotselinge vulkaanuitbarstingen. Geen enge dromen. Geen teruggetrokken jongetje.
‘Het lijkt wel alsof hij het minder spannend vindt, het begin van het nieuwe schooljaar.’ Ik sta met mijn man in de keuken en klets tegen hem aan tijdens het koken. ‘Hij oogt ontspannen, vind je ook niet Jos?’ Hij is het met me eens.
Normaliter leidt een nieuw schooljaar met een nieuw lokaal en nieuwe juf tot onrust aan het einde van de zomervakantie. Dan vind ik hem op zijn vingers bijtend op de bank of in zijn bed. Of rent hij door de kamer heen en weer, tackelt onderweg zijn broertje of zusje of lacht om alles. Maar dat gebeurt nu allemaal niet. Nóg niet, hoor ik mezelf denken. Want meestal weten we pas twee weken na de start van het schooljaar hoe het écht met hem gaat.
‘Ik hoop zo dat zijn nieuwe juffen hem ook goed begrijpen’, zeg ik tegen mij man. ‘Daar valt of staat het bij hem echt mee.’ Vorig jaar was begin groep 5 heel lastig. Eigenlijk is zijn hele schooltijd al lastig. Halverwege groep 4 is de zoektocht naar wat voor onderwijs hem het beste past begonnen. Na een aantal onderzoeken en gesprekken op school kwamen er antwoorden en vooral inzichten in hoe hij leert.
De toegewezen plek in de plusklas bleek vanaf de start van groep 5 een zuurstofrijke omgeving voor hem. De investeringen die zijn juffen hebben gedaan in het beter leren kennen van zijn gevoelige, anders-lerende hoofd zorgden ervoor dat hij zich steeds meer op zijn gemak is gaan voelen in de klas. Hij wordt eindelijk écht gezien. Naar school gaan is nog steeds niet zijn lievelings, maar de enorm grote weerstand die hij had, is geslonken. Ik ben bang dat alles waar we anderhalf jaar lang thuis en op school voor hebben geknokt afbreekt en hij weer ongelukkig wordt als ik ook maar weer iets van die weerstand proef.
‘Mam, het begin van het schooljaar vind ik altijd het spannendst. Maar later, als ik gewend ben en de juffen mij begrijpen, dan gaat het wel goed’, zegt Mads de volgende dag in de auto. ‘Je weet zelf heel goed hoe het zit hè’, zeg ik hem. ‘Hoe kan je de nieuwe juffen helpen, zodat jullie elkaar beter leren begrijpen?’, vraag ik hem. ‘Nou gewoon, door goed met ze te praten en te zeggen hoe ze mij kunnen helpen’, antwoordt hij en zet Ik dans automatisch aan op Spotify.
Hij voelt het zelf ook, meer vertrouwen en rust. Mooi, dan kan ik hem steeds meer loslaten. Ondanks de opzwepende muziek die uit de speakers schalt, voel ik de rust in me neerdalen.
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |