Mezelf uitstellen, daar ben ik goed in

Vandaag een gastblog van Antje, wonend in Oisterwijk en getrouwd met Gijs. Samen zijn ze ouders van een jongen met autisme. In haar blog vertelt ze over de uitdagingen van de afgelopen jaren, waarin zelfzorg ontbrak. Een collega liet haar echter zien dat kleine veranderingen groot verschil kunnen maken. 

De afgelopen jaren ben ik gedwongen geweest om mezelf even uit te stellen. Het begon met het verlies van mijn schoonmoeder. Tijdens mijn zwangerschap die volgde werd mijn man ernstig ziek en moest hij gedurende de kraamtijd chemokuren ondergaan. Daarna raakte hij door een reorganisatie zijn baan kwijt, overleed mijn vader en was het een strijd om ons leven op orde te krijgen. 

Onze zoon, die al overprikkeld ter wereld kwam, sliep zeer slecht en huilde veel, wat meer aandacht vroeg dan ik had verwacht. De vermoeiende weken werden vermoeiende maanden en vermoeiende jaren. Inmiddels weten we dat het op bepaalde momenten pittig blijft: onze zoon heeft autisme met een prikkelverwerkingsstoornis. 

Door alle zorgen en problemen raakte ik steeds verder uitgeput. Ik werd somber en mijn conditie ging achteruit. Ik bereikte zelfs een punt waarop ik het normaal begon te vinden om mezelf voorbij te lopen. Al mijn aandacht ging naar mijn man en zoon, ik keek steeds minder naar mezelf. Door alle spanningen waren mijn spieren verkrampt, was mijn lichaam een wandelende bundel stress en ging ik letterlijk gebukt door het leven. Er moest weer ruimte komen, in mijn hoofd en in mijn lijf. Ruimte voor mij als vrouw en niet alleen als mama en echtgenote. 

Maar ik wilde eigenlijk helemaal niets meer moeten, dus ging ik uitstellen. Ik zocht naar een manier van bewegen om fitter te worden en mijn spieren te ontspannen, maar ik bleef twijfelen over de juiste sport. En deed niets. Ik wilde ruimte maken voor stille tijd, maar ik vond geen stilte. Ik vond dat ik eerst moest sparen voor een nieuwe computer, zodat ik weer kon gaan schrijven, want de oude was traag. Excuses genoeg om stil te blijven staan. 

Totdat ik op een dag aan het werk was en een collega mijn kamer binnenstapte en zei: ‘Kom we gaan even stevig doorstappen. Het is 500 meter heen en terug van de ingang naar de uitgang, even de benen strekken!’ Met enige twijfel liep ik mee en ik was verbaasd over het effect van de korte wandeling. Het beviel goed om even in beweging te komen. Na een uur kwam mijn collega dan ook terug. ‘Nog een rondje’, riep ze. Ik had genoeg bezwaren, want ik had nog dingen te doen. Ze wuifde mijn bezwaren weg. ‘Het is maar een paar minuten van je tijd.’ En zo liep ik weer mee. 

Ik leerde zo dat veranderingen niet altijd groot hoeven te zijn en begon deze manier van kleine stapjes zetten ook op andere terreinen door te voeren. Daarom ligt mijn Bijbel nu binnen handbereik zodat ik hem gewoon kan pakken, ook al lees ik maar een paar minuten. En een schietgebed kan altijd. 

Als ik wil bewegen, hoef ik alleen mijn hardloopschoenen maar aan te trekken. Al ren ik tien minuten door de wijk, het is niet nodig om gelijk lid te worden van een hardloopclub. Mijn talloze ideeën schrijf ik in een van mijn notitieboeken tot ik geld heb voor een nieuwe computer. 

Ik vraag God om me te helpen herinneren dat ik deze ruimte nodig heb. Die ruimte pakken, zal niet alles oplossen, maar het helpt wel om te beseffen dat ik God ook mag vragen om me te helpen bij goede zelfzorg. Of te vragen of Hij mijn collega nog eens langs stuurt om een rondje met me lopen. Geen uitstel meer, maar in de benen. 

Gastblogger

Regelmatig delen we een blog van een gastblogger uit de community. Heb jij een verhaal dat je wilt delen en waar je andere moeders mee kunt bemoedigen, laten lachen of waarin ze zich kunnen herkennen? Mail dan naar info@powertothemamas.nl en wie weet ben jij een van de volgende gastbloggers!