Mijn kind loslaten? Geen denken aan!

“Ga maar weg, mama.” Hij kijkt naar zijn vriendjes op het schoolplein en duwt me zachtjes weg.

Onze oudste is sinds kort versneld naar groep 4 gegaan. Een hele stap, wat ook inhoudt dat ik hem ‘s ochtends niet meer naar het klaslokaal mag brengen. Regel van school is namelijk dat we hem op het plein moeten droppen, waar hij dan wacht op de bel.

Onze zoon heeft daar geen problemen mee.

Zijn moeder wel.

Als moeder ben ik namelijk net een herdershond. Het liefst houd ik al mijn kroost bij elkaar, veilig binnenshuis. Loslaten is een mooie theorie, maar de praktijk is me te pijnlijk. Vind je dat ik moet loslaten? Doe dat maar met je eigen kinderen, dan praten we daarna verder. Ik weet heus wel dat het moet, maar die van mij gaan aan de ketting tot ze 18 zijn.

Ik weet het, ik praat onzin. Maar deze gedachten spoken door mijn hoofd als ik op het schoolplein sta te kijken naar de kluwen spelende kinderen. Mijn kind loslaten? Geen denken aan.

Maar dan duwt mijn zoon me nog een keer. Dan valt bij mij het kwartje. Ik mag nu echt gaan. Niet omdat ik eraan toe ben, maar omdat hij het wil. Ik geef hem nog een vlugge aai over zijn bol en druip af richting mijn fiets. Als ik naar huis terug rijd, voel ik een steek in mijn hart.

De Amerikaanse psycholoog Erich Fromm verwoordt precies wat ik voel:

“De moeder-kindrelatie is paradoxaal en op een bepaalde manier ook een beetje tragisch. Het vraagt om de meest intense liefde van moeders kant, maar tegelijkertijd laat deze liefde het kind ook groeien: bij de moeder vandaan, naar zelfstandigheid.”

Erich Fromm

Ik voel de tranen in mijn ogen branden als ik deze woorden opschrijf. Ben ik nou veel te sentimenteel of heb jij dat ook? De tragiek van moederliefde lijkt iets universeels, waar niet aan te ontsnappen valt.

Toch heeft het ook iets troostends. Mijn moedertranen zijn misschien onvermijdelijk, de groei van mijn kind is dat ook. Dat is wat hij ook wil, daarom duwt hij me weg. Hij wil dat ik hem loslaat, zodat hij de stap naar zelfstandigheid kan zetten. Dan klinken die woorden: “Ga maar weg, mama.”

Loslaten zal nooit mijn hobby worden. Toch durf ik het, want het is meer dan loslaten. Het is een stap in geloof dat mijn kind het zelf kan zonder mij. Het is een stap in hoop dat het goed komt. En het is een stap in liefde, omdat ik hem niet loslaat in het luchtledige, maar gedragen door gebed en onder de bescherming van zijn Vader.

Rianne schreef dit blog in 2018.

Rianne Zegelaar

Rianne Zegelaar – getrouwd met DJ en mama van Benjamin, Charlotte en Olivia. Coach bij Elkaar Begrijpen, dat stellen, teams en individuen helpt om zichzelf en elkaar beter te begrijpen met behulp van de Life Languages. Check http://www.elkaarbegrijpen.nl