Mijn zoon zal geen medailles verzamelen voor de avondvierdaagse zoals ik dat wel deed 

‘Mama, mag ik meedoen met de avondvierdaagse? Bijna de hele klas doet mee.’ Blij komt mijn oudste met een papier in zijn hand uit school. Ik antwoord dat ik dit eerst even met papa ga overleggen. Vervolgens stappen we op de fiets naar huis. Ondertussen gaat mijn hoofd aan. Ik weet nog hoe leuk ik zelf de avondvierdaagse vond als kind en hoeveel medailles ik verzameld heb met al die kilometers lopen.  

Ik weet ook hoe goed mijn oudste kan lopen. Tegelijkertijd weet ik ook dat meedoen aan de avondvierdaagse drukte betekent en dat hij vier avonden te laat naar bed gaat. Dat heeft dan weer impact overdag en kan resulteren in dwarse en boze buien. Vanuit zijn autisme is hij snel overprikkeld en zijn slaap is momenteel kostbaar.  

Met pijn in mijn hart laat ik hem de volgende ochtend weten dat hij niet kan doen. Dit vindt hij moeilijk en ik zelf ook. Ik gun hem zo dat hij kan meekomen met zijn klasgenoten. Ik zag het al voor me dat mijn kind ook die medailles zou verzamelen en vooral veel plezier zou maken. Die verwachting moet ik bijstellen. 

Dat bijstellen van die verwachtingen begon al in de babytijd. Het leek me zo mooi, ik zag het bij vrienden om ons heen. Wij zouden ons kind meenemen in ons sociale leven. Hij zou lekker slapen en gewoon overal mee naar toe gaan. Wat een desillusie werd dat. Als we op een verjaardag waren waar het wat druk was, begon hij te brullen. Of hij hield het wel vol, maar wilde vervolgens niet meer drinken of slapen. Dit ging uiteindelijk ten koste van ons sociale leven.  

Thuis was hij een vrolijk mannetje, heel leergierig en genietend van samen dingen ondernemen. Maar buiten onze voordeur, of in nabijheid van andere mensen veranderde hij in een angstig kind, dat veel huilde en zich aan papa en mama vastklampte. Het leek me zo leuk, afspreken met vriendinnen en dan onze kinderen samen laten spelen. Maar ook die verwachting moest ik loslaten. Ik sprak mijn vriendinnen nauwelijks omdat ik de hele tijd druk was met mijn kind dat bang was en niet kon ontdooien als we ergens waren.  

Ik trok aan de bel bij de hulpverlening omdat ik zelf met mijn handen in het haar zat. We gingen een traject in en rond zijn vierde levensjaar werd duidelijk dat er sprake was van een autismespectrumstoornis. Mijn leven stond op dat moment op zijn kop. Er ging van alles door me heen. Wat zou dit betekenen voor de toekomst? Ik begon me grote zorgen te maken en vond het moeilijk om in deze tijd mijn vertrouwen op God te stellen. Overbelast kwam ik thuis te zitten.  

Inmiddels zijn we vier jaar verder en ontwikkelt mijn kind zich steeds verder. Het doet pijn om onlangs van de meester te horen dat hij teruggetrokken is in de klas en geen vaste vriendjes heeft. Het raakt me diep en toch ben ik er minder van slag van. Ik heb de laatste jaren steeds beter geleerd om mijn verwachtingen los te laten. Om te vieren wat er wel goed gaat. Ik ben dankbaar voor dat ene vriendje in de straat. Ik ben dankbaar voor iedere succeservaring die hij heeft; hoe groot of klein die ook is.  

Als er één les is die ik de afgelopen jaren geleerd heb, is dat God mijn kind en mij nooit loslaat. Hij is er niet om al mijn verwachtingen te vervullen, maar wil mij wel helpen om te gaan met wat er op mijn levenspad komt. Vanuit die verwachting wil ik leven! 

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.