Negen maanden feest

Negen maanden is ze alweer vandaag. Ik kijk naar mijn dochter Fenne en zie haar door de kamer kruipen. Niet te geloven dat dit wonder negen maanden geleden nog in mijn buik zat. De stapel knuffels die voor haar ligt, houdt haar niet tegen op haar tocht. Ze kruipt er doelbewust gewoon overheen. Haar doel is de kinderfauteuil van Jesse, waar ze graag op klimt zodat ze rechtop tegen de radiator bij het raam kan staan. Als ze daar eenmaal staat, lacht ze triomfantelijk met luid kabaal.

‘Wat een meid is het hè’, heb ik mezelf al meerdere malen horen zeggen tegen mensen. Ik geniet zo van dit kind. Ze lacht elke dag. Ze gaat met alles mee zonder mopperen. Ze knuffelt graag. En is graag op ontdekking. Ze beleeft de dagen met volle teugen. Genieten is het.

Ik weet nog goed dat ik me in de zwangerschap afvroeg hoe het zou zijn. Het begin maakte mij onzeker, door bloedverlies. Maar de pittige tijd met haar broer Jesse (doordat hij reflux had, gevolgd door bijna 2 jaar chronische oorontsteking was het een pittig begin) zat ook nog in mijn achterhoofd. Zou ik het trekken als ik dit keer ook twee-en-een-half-jaar doktersafspraken, medicatie en nog meer slaaptekort zou moeten doorstaan?

Maar tot nu toe hoef ik me daar niet druk om te maken. Het gaat hartstikke goed. Tuurlijk, het is hard werken met drie kinderen en de eerste dertien weken waren best intensief, maar dat vind ik altijd met baby’s. En dat slaaptekort is sowieso nog aan de orde, door de broers die ook nog regelmatig wakker zijn. Fenne slaapt beter dan zij deden als baby. Ook had Fenne wat opstart dingetjes waar we wat mee moesten. Haar nekje en stuitje zaten wat vast, waarschijnlijk door de megasnelle bevalling van slechts 2 uur. Ook ontwikkelde ze refluxklachten, maar door goed advies van een lactatiekundige en behandeling van manueel therapeut en laseren tongriempje/lipbandje ging dat na een week of acht weer goed. Het enige wat me een beetje stress opleverde was dat ze overdag het liefst in de draagzak sliep. Thuis prima, maar als ik weer moest gaan werken was dat lastiger. Gelukkig draaide dat na een paar weken opvang ook om en sliep ze al snel overdag ook goed in haar bedje.

Fenne begint haar dagen over het algemeen vrolijk en eindigt ze vrolijk. Iets waar ik zo dankbaar voor ben. Mads en Jesse zijn supertrots op Fenne. En ik ben supertrots op hen. Ook al vinden ze het soms lastig om aandacht te delen en hebben ze hun broer-broer fitta’s, ze doen voor hun zusje echt hun best. Ben benieuwd of dat blijft als ze groter wordt.

Negen maanden is ze vandaag alweer. Wat een meid is het. Dit mensmeisje doet de dynamiek in huis goed. Tot nu toe is het al negen maanden feest. Ik kijk uit naar de tijd die nog komen gaat. Haar ondernemende karakter zal ons van de straat houden, maar zolang ze triomfantelijk met luid kabaal blijft lachen verlies ik haar in ieder geval niet uit het oog.

“Kracht en waardigheid zijn haar kleding, en zij lacht de komende dag toe.”

Spreuken 25:31

Deze bijbeltekst kreeg ik op mijn hart voor op de geboortekaart van Fenne. Niet voor niets, denk ik dan!

Foto: Ditta van Gent fotografie