Olielamp versus bouwlamp

Sinds ik moeder ben, lijkt het wel of ik me meer bewust ben geworden van alle rollen die ik als vrouw denk te moeten vervullen. Of beter gezegd, ik ben me meer bewust van datgene wat me allemaal níet lukt.

Liefhebbende echtgenote, ideale (schoon)dochter, leuke ondernemende vriendin, vriendelijke buurvrouw, gezellige en kundige collega, sociale schoolpleinmoeder… Als christen zijnde komt daar dan nog een dimensie bij, die ik eigenlijk heel uitdagend vind.

De laatste tijd denk ik hier regelmatig over na. Het is zó belangrijk om voor mijn dochters en al die anderen in mijn nabije omgeving een lichtend licht en een zoutend zout te zijn. Het verlangen hiernaar is er, maar soms is de praktijk benauwend en verlamt het me daardoor. Want, waar moet ik beginnen?

Ik weet dat het ‘m in de kleine dingen zit, zoals een kaartje, een vriendelijk woord, een boodschapje bij de supermarkt, een luisterend oor of hulp in het huishouden. Maar iets in mij roept continue dat het groter, meer en overtuigender moet.

Deze tekst las ik ooit en hij raakte me:

‘The place God calls you to is the place where your deepest gladness and the world’s deepest hunger meets’.

Van licht dat ik vanuit mijn Grote Lichtbron mag uitdelen volgt blijdschap. Niet alleen bij de ontvanger, maar juist ook bij de gever. Uit eigen ervaring heb ik dat ook mogen zien: geven aan de ander die in nood is, geeft echt diepe vreugde.

Toen ik nadacht over deze quote en met iemand in gesprek was over hoe lastig het is om als christen je licht te laten schijnen naar ongelovigen in je nabije omgeving, kwam er nog iets in mijn gedachten. De Here Jezus vertelt in Mattheus aan Zijn discipelen dat ze het licht voor de wereld zijn. Niet één discipel of speciaal uitgekozen persoon. Nee, elke discipel afzonderlijk.

Zo geldt dat ook voor ons als gelovigen. Wij zijn ieder voor zich een lichtje. De Here Jezus maakt de vergelijking met een olielampje. Een lampje dat van zichzelf weinig licht gaf en daarom hoog moest worden neergezet. Hij vraagt ons niet een laaiend vuur te zijn, of vertaald naar onze tijd een bouwlamp van 2000 Watt.

Hetzelfde geldt voor het zout. Hij roept Zijn discipelen op een zoutend zout te zijn. Genoeg om smaakvol te zijn voor de omgeving. maar we hoeven geen zoutpotten vol te strooien zodat het eten niet meer smaakt. Oftewel, het hóeft niet groots en overweldigend.

Ik merk dat deze lessen me meer  in de ontspanning brengen. Ik mag gewoon mijn ding doen in het hier en nu. In vertrouwen dat Hij mij brengt in de situaties waar ik (mede) honger mag stillen en dit zowel ontvanger als gever diepe vreugde brengt. Jij in jouw hoekje, en ik in het mijne.

Esther Houwink

Mama van vier dochters | Docent in het Mbo | Oog voor detail en georganiseerd | Houdt van zingen en een goed gesprek | Mét koffie en wat lekkers