Papa dunner dan mama? Dat is geen gezicht!

Mijn man is ruim tien kilo afgevallen. Mijn dochter staat in de gang, kijkt ons met haar 9-jarige kritische blik aan en zegt tegen mijn man: ‘Nu moet je wel ophouden hoor, straks word je dunner dan mama en dat is geen gezicht.’ 

Mijn man slaat zijn armen om mij heen en zegt: ‘Ik zie geen enkel probleem, wat mij betreft past dit prima.’ Waarna mijn dochter wordt aangespoord om het nogmaals te benadrukken: ‘Straks ben jij zo dun, dan loopt mama daarnaast en ja, ze is niet dik ofzo, maar ook niet dun en dat ziet er niet uit. Dat is best wel zielig voor haar.’ Ik duw de hele ploeg de voordeur uit, hup naar school. Dan is dit gesprek gelukkig weer voorbij. 

Het is een beetje kinderachtig misschien, maar als mijn man in een ‘gezonde periode’ zit om het maar even zo te noemen, dan frustreert mij dat best wel eens. Inmiddels heb ik dat vaker meegemaakt en weet ik dat ik maar het beste meteen kan bekennen: ‘Ik word er een beetje jaloers van.’ Hij heeft zo’n alles-of-niets doorzettershouding. Om je helemaal aan rot te ergeren. Van de één op andere dag stoft hij al zijn sportkleren af, neemt een sportschoolabonnement en staat daar iedere dag vervolgens te zwoegen. Hij eet dagenlang alleen maar groente en fruit en binnen de kortste keren is die tien kilo dus ‘zomaar’ van zijn lichaam verdwenen. Hij houdt zijn tussenstanden dan netjes bij in een excelletje en houdt me trouw op de hoogte van zijn vorderingen. 

En ik? Ik wil dat ook! Ik wil ook tien kilo lichter zijn, zodat mijn kleren weer wat mooier zitten en ik wat makkelijker mijn hardlooprondje kan volhouden. Maar ik worstel al mijn hele leven met mijn gewicht. Zodanig dat dit thema meer van mijn aandacht kreeg dan wat dan ook. En dan was er altijd dat gevoel van ontevredenheid. Want frustrerend genoeg bereikte ik nooit een ‘gezond’ gewicht en dus was ik nooit blij met hoe ik eruitzag.  

Inmiddels is daar een berusting in gekomen. Het is dan misschien niet ideaal voor mijn gezondheid en ik wil een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen, maar mijn gewichtsissues horen niet zo hoog op mijn prioriteitenlijstje. Dus ik houd het wel in de gaten en zorg dat het niet uit de hand loopt, maar daar blijft het dan ook bij. 

Dat is een prima modus, vind ik zelf. Want zoals Paulus zegt: het Koninkrijk van God bestaat niet uit eten en drinken, maar uit gerechtigheid en vrede en blijdschap in de Heilige Geest. Zolang niemand in dit gezin daarin rommelt, gaat het allemaal prima. Totdat mijn man er dus weer eens voor kiest het roer om te gooien. Dan denk ik ineens weer: waarom doe je dit nou? Natuurlijk roep ik mezelf dan tot de orde en zeg ik hardop: ‘Heel goed van hem, je moet hem steunen.’

Dus luister ik naar zijn vorderingen en kijk ik ernaar hoe hij zijn riem steeds een gaatje strakker aantrekt. Zelfs als we als gezin ergens op visite gaan en de gastheer en -vrouw niet uitgepraat raken over hoe goed hij eruitziet, knik ik instemmend en applaudisseer keurig mee. Heel volwassen van mijzelf. En voor die andere stem van binnen, heb ik mijn dochter die zegt dat ik niet dik of dun ben. Ik ben gewoon goed zoals ik ben. Ik schiet in de lach. Zo’n opmerking maakt me mentaal tien kilo lichter en dat is mooi meegenomen! 

Gastblogger

Regelmatig delen we een blog van een gastblogger uit de community. Heb jij een verhaal dat je wilt delen en waar je andere moeders mee kunt bemoedigen, laten lachen of waarin ze zich kunnen herkennen? Mail dan naar info@powertothemamas.nl en wie weet ben jij een van de volgende gastbloggers!