Pittig karakter

“Maammaaa! Ik wil dat NU hebben!”
“Neee! Niet die!”
“Eten! Drinken!”
“Even aanschuiven!”

Als je hem niet beter zou kennen, dan zou je soms denken dat mijn oudste zoon (drie-en-een-half-jaar) de hoogste rang in dienst heeft. Een commandant is er niks bij. Kort en bondig opdrachten geven kan hij als de beste. Alsjeblieft en dankjewel zeggen ook hoor, vooral als het hem uitkomt. ;-)

Het is in ieder geval een pittig ding, onze Mads. Ondernemend, sociaal, gevoelig, temperamentvol en slim in combinatie met veel fantasie en energie. Never a dull moment, zal ik maar zeggen. In combinatie met mijn eigen karakter, dat er ongeveer net zo uitziet, is een botsing niet altijd te voorkomen. Mads en ik kunnen elkaar heerlijk in de weg zitten. En nee, dan blijf ik echt niet altijd über relaxt…

“Het is een ondernemend ventje hè,” zei een mevrouw van het consultatiebureau ruim een half jaar geleden tegen mij. Mads had een hele tijd best wat driftbuien en vervelende buien die niet makkelijk te doorbreken waren. Vaak hielp alleen een pittige confrontatie, door heel boos te worden of door hem zover te krijgen dat hij echt heel hard ging huilen en schreeuwen. Dat wilde ik natuurlijk niet, omdat ik niet het idee had dat het de beste oplossing was. Dus liet ik iemand meekijken die meer verstand had van peuterpedagogiek. Met pubers op school weet ik wel raad. Maar dit was even andere koek.

“Duidelijke grenzen en standvastigheid is nodig. Met daarbij een stuk empathisch vermogen. Want zijn gevoeligheid kan ook best omslaan naar iets als een driftbui. Omdat hij nog geen woorden kan geven aan zijn gevoel,” vertelde de mevrouw mij. Op zich best dingen die ik al wist en vaak onbewust deed. Het was goed om wat handvatten te krijgen. De mooiste tip die ik kreeg (en die in positieve zin ook echt wat heeft gedaan) was hem een eigen plekje geven waar hij kon uitrazen. De gang is nog steeds de plek waar hij naartoe mag als hij echt niet luistert, boos wordt of brutaal is. Waar hij er eerst een spelletje van maakte om naar boven te gaan, blijft hij nu na herhaaldelijk terugzetten daadwerkelijk in de gang en snapt hij het nut van deze regel. Hij komt sneller tot rust en bedenkt zich twee keer als ik zeg dat hij naar de gang kan ‘als hij zo doorgaat’. Ook het boek Temperamentvolle kinderen heeft me geholpen te snappen wat er in hem gebeurt. Consequent zijn, standvastig en volhouden maar ook meebewegen als hij gewoon vol zit en de prikkels omslaan naar een driftbui. Ik leer steeds sneller herkennen wanneer hij een extra knuffel nodig heeft of zijn hoofd vol zit en wanneer hij gewoon regels nodig heeft. Het duurde even, maar ik snap hem steeds beter. En de sfeer is een stuk fijner.

Maar goed. Zijn pittige karakter blijft. En die van mij ook. Frontale bots-momenten zijn er nog steeds wel eens. Volgens de mevrouw van het consultatiebureau zijn dit soort type kinderen de beste leiders in spé, als ze goed begeleid worden in het omgaan met hun uitersten. Best een zoektocht soms, maar ik geloof dat we het kunnen. En anders zie ik echt een toekomst weggelegd bij defensie. Of bij een politiehondentrainingsschool. Want ik heb al wel gemerkt dat ik soms net zo tegen de hond ‘praat’ als een politieagent die zijn hond van zo’n oefenarm probeert af te krijgen. Zeker als ze voor de zoveelste keer brood uit hun handen pikt bijvoorbeeld. En kopiëren kinderen niet wat ze horen en zien?

Misschien moet ik toch ook weer eens mezelf ook onder de loep nemen. Hoe ik reageer op dingen zegt vaak namelijk ook iets over mij. Dan ga ik ook maar even een plekje uitzoeken waar ik heen gestuurd kan worden als ik brutaal doe. Zou mijn fijne stoel in de gang passen? 😉

www.justjet.nl Fotografie & Styling
 

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |