Plantjes groeien niet harder door er aan te trekken

Nu de zonnestralen weer vaker doorbreken en de lucht lente ademt, gaat het bij mij kriebelen. Het lijkt me heerlijk om iets kleins te laten ontkiemen en te begeleiden tot iets groots. Als ik dat tegen mijn man zeg, zie ik de verbazing in zijn ogen. Snel stel ik hem gerust: ik heb het niet over een baby, maar over een moestuin. Buiten aan de slag, handen in de grond en kijken of het lukt om ons eigen eten te verbouwen. Enthousiast ga ik aan het werk. Ik maak twee bakken, vul ze met moestuingrond en ben klaar om te gaan zaaien. 

Dat laatste blijkt nog lastiger dan ik dacht. Niet elk plantje kan meteen gezaaid worden, sommige soorten moeten binnen ontkiemen en niet alle plantjes zijn geschikt om naast elkaar te zetten. Gewapend met een plan stop ik de eerste zaadjes in de grond. Zorgvuldig en zoals de instructies mij vertellen. Nu is het een kwestie van wachten tot de eerste blaadjes hun kopjes boven de grond uitsteken. Elke dag kijk ik even, maar op de dag dat er toch echt iets zou moeten gebeuren, zie ik nog steeds niets. Wat doe ik verkeerd? Het liefst kijk ik de blaadjes de grond uit. Uiteraard werkt dat niet en zit er niks anders op dan loslaten en nog meer wachten. 

Vol vertrouwen richt ik mij dus op iets anders; het is vandaag mamadag en als ik de kinderen van school heb gehaald, gaan we lekker spelen. Zij hebben daar ook zin in. Hun beeld bij lekker spelen is alleen anders dan dat van mij. Het duwen op de schommel duurt niet lang genoeg, de spelletjes zijn stom en zelf iets kiezen zien ze vandaag al helemaal niet zitten. Dat past natuurlijk helemaal bij hun peuter- en kleuterleeftijd, maar ik zou zo graag willen dat ik daar inmiddels beter mee om kan gaan. 

Het is zo vaak mijn gebed: Heer, help mij om liefdevol en geduldig te blijven als ze me prikkelen om dat niet te zijn. Vaak lukt het, maar regelmatig krijgt frustratie toch de overhand. Het gaat me niet snel genoeg. ’s Avonds klets ik erover met mijn man. ‘Heel herkenbaar’, zucht hij. ‘Misschien helpt het om te kijken naar wat wel goed gaat? Gun jezelf de tijd en de ruimte om te groeien.’

Dat hij gelijk heeft, zie ik de volgende ochtend. De moestuin, waar het me ook niet snel genoeg gaat, geeft een knipoog van boven. Heel voorzichtig komt er iets groens tevoorschijn. Later dan verwacht, maar is dat erg? Zelfs als je zorgvuldig werkt en alle instructies volgt, doen plantjes het op hun manier. Net als kinderen. 

Plantjes groeien bovendien niet harder door er aan te trekken. Net als moeders. Sterker nog, door jezelf tijd en ruimte te gunnen en te focussen op wat wel goed gaat, sta je er een stuk meer ontspannen in. Dan is de kans veel groter dat je vrucht gaat dragen. Net zoveel als straks in mijn moestuin gaat gebeuren. 

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.