Rustig ontbijten voor mama

Onze dochter van drie heeft duidelijk haar ochtend niet. Ze is hangerig, heeft geen zin om zelf te eten en als dan ook nog haar beker melk omvalt, is haar maat vol. Ze huilt intens verdrietig.

‘Lukt het allemaal niet, meisje? Zal ik je even helpen met het eten?’ probeer ik als vorm van steun. Dat hoef ik geen tweede keer te vragen. Haar kleine lichaampje klimt bij me op schoot en vlijt zich tegen me aan. Het eten gaat er vervolgens zonder problemen in en de rust is weergekeerd aan tafel. Dat ik mijn eigen eten wat minder makkelijk op kan eten, neem ik op dat moment voor lief. 

De volgende morgen is ze weer helemaal haar vrolijke zelf. Met één verschil: ze wil na een paar happen weer bij me op schoot om haar eten verder op te eten. Het was natuurlijk ook wel erg gezellig gister. Zonder er al te lang over na te denken zeg ik ja. Het begin van het einde, want ook de volgende ochtenden volgt na een tijdje zelf eten steevast diezelfde vraag: ‘mag ik bij jou?’

Het antwoord wacht ze al niet eens meer af. Met als gevolg dat ik mijn wens om nabijheid te bieden voel strijden met de behoefte om mijn eigen ontbijt in relatieve rust op te eten. Ik heb inmiddels ontdekt dat ik dat nodig heb om de rest van de dag goed in te gaan. 

Het sluit een beetje aan bij het thema waar ik al langer mee bezig ben en waar vast meer mama’s over nadenken: hoe kan ik tijd en ruimte voor ons gezin, onze kinderen, mijn man en anderen combineren met tijd en ruimte voor mezelf? Ik voel vaak dat tijd en ruimte voor mezelf me een leukere moeder, vrouw, vriendin of collega maakt, maar voel me daar tegelijk ook wel eens schuldig over, omdat mijn hoofd mij vertelt dat ik anderen tekort doe. 

Ik heb het er een keer tijdens een koffiemomentje over met een collega die ook jonge kinderen heeft. ‘Zo herkenbaar’, verzucht ze. ‘Maar je moet goed voor jezelf zorgen om ook voor anderen te kunnen zorgen. Je mag best grenzen stellen als dat uiteindelijk voor iedereen beter uitpakt.’

Als de koffie op is, blijft vooral dat laatste hangen: als dat voor iedereen beter uitpakt. Mijn hart volgen en soms voor mezelf kiezen, betekent niet dat mijn hoofd gelijk heeft en dat ik anderen tekort doe. Sterker nog, misschien kan ik daardoor misschien zelfs wel meer geven. Bovendien voel ik: als mijn hart afgestemd is op God, vertelt het mij precies wie wanneer voorrang mag hebben. Daar mag ik best wat beter naar luisteren.

Dus één ding weet ik zeker: onze dochter zit morgen weer heerlijk bij mij op schoot. Maar niet voordat ik eerst mijn eigen ontbijt heb opgegeten.  

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.