Stomme helm!

Het is zaterdagmiddag. Ik plof met een zucht op een stoel neer in onze achtertuin. Hèhè, even een momentje voor mezelf. Papa en zoonlief zijn naar het skatepark vertrokken. Dat is heel fijn, want mijn hoofd tolt nog na van alle nieuwe indrukken. Ik ben een dag eerder op nog twee andere scholen gestart als leerkracht protestantse godsdienst. Nieuwe collega’s, onbekende kindergezichtjes, massa’s informatie. Ik moet het even laten bezinken. 

Ik besluit deze onverwachte me-time nuttig te besteden en pak de Bijbel erbij. Als ik een paar stukjes heb gelezen, loop ik naar de keuken om thee te zetten. Maar wat is dat nou? Ik hoor precies stemmen. Door het keukenraam zie ik hoe mijn zoon met een sip gezicht zijn step tegen de muur zet. Ik schrik. Hij zal toch niet gevallen zijn? Sinds hij als klein mannetje vijf hechtingen in zijn kin kreeg en al twee keer zijn voortanden heeft gebroken, ben ik nogal snel bezorgd.  

Maar er blijkt gelukkig niets aan de hand. Hij is nog heel.   

Terwijl Daniël zijn schoenen uitschopt, vraag ik hem waarom ze al zo snel weer terug zijn. Hij stormt langs me heen en gaat met opgetrokken knieën op de bank zitten. Zijn gezicht staat op onweer. En dan barst de bui los. ‘Ik wil die stomme helm niet op. Er waren alleen maar grote jongens op het skatepark en niemand droeg een helm. Ik wil niet dat ze me uitlachen met mijn onnozele helm.’ Ik kijk hem enigszins verbaasd aan. 

Maar hij is nog niet klaar. ‘Die hebben allemaal al een mobieltje en dan maken ze vast een foto van mij met mijn stomme helm. En dan sturen ze die naar iedereen.’  

Ik weet niet wat ik hoor. Hij is nog maar net 10 en is nu blijkbaar al volop bezig met wat een ander van hem vindt. Erger nog: hij is al bang voor cyberpesten nog voordat hij überhaupt zelf online is. Zelf heeft hij nog niet eens een smartphone. De vreselijkste krantenberichten schieten door mijn hoofd. Over jongeren die zich van het leven hebben beroofd nadat er ongewenste foto’s van hen waren verspreid. Dit, plus het feit dat Daniël een heel gevoelige jongen is, doen mij de schrik om het hart slaan.   

Natuurlijk praten mijn man en ik nog met hem over het gebeuren. Maar we beseffen dat dit nog maar het begin is. ’s Avonds in bed breng ik mijn zorgen in gebed bij God. Ik vraag Hem om bescherming en moed voor Daniël om zichzelf te durven zijn. Dan denk ik aan hoe ik als jong meisje er ook zo graag bij wilde horen. Aan hoe ik mezelf wegcijferde en een pleaser werd. Maar dan komt Zijn geruststellende antwoord: ‘Met jou is het toch ook goed gekomen? Net als jij mag ook Daniël ontdekken wie hij diep vanbinnen is en waar hij voor staat. Ook hij mag met vallen en opstaan leren wat er echt toe doet.’ 

Na mijn ‘amen’ voel ik mijn onrust wegebben. Voor dat vallen en opstaan bij God heeft hij gelukkig helemaal geen helm nodig. Hij zal hem telkens weer liefdevol opvangen. Zijn hele leven lang. 

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog