Superkleuter op weg naar zelfvertrouwen

Dit blog komt oorspronkelijk uit 2019.

Het ontbreekt mijn kleuter aan zelfvertrouwen, lees ik in het verslag van de juf. Ze is stilletjes, neemt weinig initiatief en laat zich de kaas van het brood eten. Dat laatste staat er niet echt trouwens, maar ik lees het tussen de regels door. In het echt zou ze haar kaas nooit door iemand laten afpakken – dat is namelijk zo’n beetje het enige dat ze lust. 

Het is geen nieuws voor me. Ze zit niet voor niets op speciaal onderwijs. De prikkels van de wereld om haar heen zijn al gauw overweldigend, daarom zit ze in een kleine klas. Maar ook daar zijn uitdagingen. Er zijn andere kinderen die groter en sterker zijn. Er zijn spannende momenten: je vriendinnetje wil met dezelfde pop spelen als jij, de juf stelt een vraag, je moet plassen maar durft het niet te zeggen. Hoe prikkelarm de omgeving ook is, hoe goed iedereen je gebruiksaanwijzing ook kent: de enige manier om zelfvertrouwen te krijgen is door het nodig te hebben. Mijn kleuterjuf van vroeger zei altijd ‘van proberen moet je het leren’. 

Toch vind ik het confronterend om te lezen. Als het zwart op wit staat, is het ineens zo echt. Dus worden er doelen gesteld en evaluaties gepland. Volgens mij hoefde ik dat voor mezelf pas te doen toen ik ging studeren. Mijn dochter hoeft nog net geen reflectieverslag te schrijven, al is het alleen maar omdat ze nog moet leren schrijven. De doelen zijn misschien ook meer voor ons dan voor haar. We leren hoe we haar kunnen ondersteunen en aanmoedigen. We denken na over hoe we haar kunnen uitdagen zonder over haar grenzen te gaan. Hoe we veiligheid kunnen bieden zodat ze daarvanuit steeds weer kleine stapjes buiten haar comfortzone kan leren zetten. 

Gelukkig gaat het volwassen geneuzel grotendeels aan haar voorbij. Zij is vooral bezig met boekjes, filmpjes en haar eigen leefwereld met levensgrote fantasie waarin alles mogelijk is. Vanochtend tijdens het aankleden riep ze, in haar roze legging en roze shirt: ‘Kijk mama! Het lijkt wel een superheldenpak!’ Voor ik het wist was ze ontsnapt richting de keuken, haar rokje en schoenen had ze laten vallen.

Ik reageerde een beetje ongeduldig dat ze terug moest komen. Het schoolbusje komt meestal stipt om half acht, dus dat is vaak haasten geblazen. Maar ze was vastbesloten. Dit moest eerst.

Ze griste een grote theedoek van het aanrecht en knoopte die als cape haar nek, duidelijk geïnspireerd door Mega Mindy. Ineens ging ze plat op haar buik op de grond liggen. Eén arm stak ze boven haar hoofd, haar benen tilde ze een beetje van de grond in een superheldpose (eentje die volgens mij ook nog eens goed is voor je buikspieren).

‘Mama! Wil je even mijn cape wapperen?’ Zo zie je maar. Een superheld is ze al lang. Het enige dat ze nodig heeft om verder te komen, is dat er af en toe even iemand haar cape wappert. Met dat zelfvertrouwen komt het vast wel goed.  

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl