Tweestrijd wordt dubbel geluk

‘Het kon wel eens een achtponder worden.’
Erwin en ik lachen schamper als de verloskundige deze uitspraak doet bij de laatste echo.
‘Dat zeiden jullie bij Sara ook’, zeg ik, ‘en die woog 3.500 gram, dus vind je het goed dat ik deze informatie weer vergeet?’
Maar dit keer kreeg de verloskundige gelijk. Sterker nog: Jasper tikte bijna de negen pond aan!

Zijn geboorte had, net als bij die van Sara, een lange aanloop van voorweeën zonder enig resultaat. Ik was uitgeput. De verloskundige had een opname in het ziekenhuis voor me geregeld, zodat ik met de nodige medicatie een goede nacht zou kunnen maken. Maar van slapen en bijtanken kwam niets: de bevalling kwam op gang terwijl ik daar lag.

In de uren daarna kwam Jasper ter wereld. Alles was goed met hem en aan het einde van de middag stonden we klaar om naar huis te gaan. Ontslagpapieren in de hand, Jasper in de maxicosi. Ik moest alleen nog even naar het toilet. Daar ging het mis. Ik viel flauw, met mijn hoofd op de harde stenen badkamervloer. Gelukkig hield ik er niets aan over, maar naar huis mochten Jasper en ik die avond niet meer.

Een dag later mocht dat gelukkig wel en we genoten van een heerlijke kraamweek. Sara vond het geweldig om de kraamhulp te helpen met het verzorgen van haar broertje en ik knapte goed op. Tot ik in de laatste nacht van de kraamweek koorts kreeg die binnen een paar uur opliep tot 40 graden. De verloskundige kon niet vinden waar de koorts vandaan kwam en daarom moesten we ons weer melden in het ziekenhuis. Al snel werd duidelijk: borstontsteking. Dit keer verbleven we drie dagen in het ziekenhuis.

Jasper bleek niet goed te kunnen aanhappen vanwege een te kort tongriempje en te strak lipbandje. Toen hij daaraan geholpen was, kon ik weer borstvoeding geven. We herstelden en genoten verder. Maar toen Jasper een week na mijn ontslag zelf opgenomen dreigde te worden vanwege een infectie en de huisarts tegen me zei dat ik vanwege de borstvoeding ook mijn koffer maar weer moest pakken, brak ik.

Gelukkig vond de kinderarts de infectie niet ernstig genoeg om Jasper op te nemen, maar ik merkte wel hoeveel alle gebeurtenissen met me hadden gedaan. Ik had ook nog eens zwaar ijzertekort, dus ik was veel moe.

Ik heb deze eerste weken na mijn bevalling geregeld teruggedacht aan mijn vorige blog, waarin ik schreef dat ik voortdurend in tweestrijd zat over de komst van ons tweede kindje. Nou, die tweestrijd heb ik wel even gevoeld deze eerste periode. Ik vond het moeilijk dat Sara geregeld naar opa en oma moest, dat ik haar er soms even niet bij kon hebben vanwege de vermoeidheid. Maar zij was het ook die me deed beseffen dat ik me niet schuldig hoefde te voelen.

Toen ik haar op een avond weer zelf in bed legde, stond ze direct weer op en hobbelde ze in haar slaapzakje in mijn richting. Ze sloeg haar armpjes om me heen en gaf me een knuffel. En toen kwam het: met haar handje sloeg ze op mijn schouder.

Een schouderklopje van mijn dreumes. Alsof ze liet weten: ‘Je doet het goed, mama’. De tranen liepen over mijn wangen en ik werd overvallen door dankbaarheid. Het is geen tweestrijd. De komst van Jasper met zo’n fijne grote zus is dubbel geluk.

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.