Uit de kast: onvoorwaardelijke acceptatie

‘Mama, was jij vroeger homofobisch?’ Ik loop met mijn 17-jarige dochter door de stad op zoek naar een nieuwe outfit. Voor het eerst sinds haar coming out als biseksueel winkelen we samen. Ik hoef niet lang na te denken en beantwoord bevestigend op haar vraag. Ik voel schaamte, spijt en verdriet bij mezelf als ik dit tegen haar zeg.

De gedachten die vervolgens door mijn hoofd schieten spreek ik hardop uit naar mijn dochter terwijl we verder lopen door de winkelstraat. Eigenlijk wist ik vroeger niet beter. Ik werd zo opgevoed. In de kerk, op school en binnen ons gezin werd verteld en onderwezen dat het niet goed was als mannen of vrouwen een relatie kregen met hetzelfde geslacht. Het was niet volgens Gods wil. Ik keek altijd vreemd op, vond het raar en had een negatief oordeel over het zien van twee mannen of twee vrouwen die elkaar liefhadden. 

In de loop der jaren is dit beeld langzamerhand veranderd. Met name doordat mijn Godsbeeld veranderde. God is voor mij een liefdevolle God geworden, die van je houdt zoals je bent, onvoorwaardelijk. Een liefdevolle God die je 100 procent accepteert. Langzamerhand werd ik milder en liefdevoller in mijn kijk op homoseksualiteit. Wel hoopte ik stiekem dat het niet al te dichtbij zou komen. Ik dacht zelfs: stel dat het je kind zou betreffen, zou ik er dan nog zo in staan? 

Onze kledingmissie trekt me weg uit mijn gemijmer naar het hier en nu. Ik stop mijn gedachten en ons gesprek en we stappen een kledingwinkel binnen. Automatisch lopen we door de dameskleding te snuffelen, maar vinden niets geschikts. Op elk item dat mij wel wat lijkt wordt niet enthousiast gereageerd en ook mijn dochter kan niets vinden. We vervolgen onze weg naar de afdeling met herenkleding en binnen een paar seconden heb ik mijn handen vol met kleding die mijn dochter wil passen. Ik zie haar opfleuren en bemerk blije energie bij haar. 

Na tien minuten staan we buiten met een tas vol herenkleding. Mijn dochter is geen dames-dame, mijn dochter voelt zich het allerfijnst in herenkleding. Wat ze nu in haar kledingkast gaat stoppen, hoort bij haar, het past bij haar. Ze mag zijn wie ze is. Ik kijk er niet vreemd van op, ik vind het niet raar en ik heb er geen oordeel over. 

Ik kijk mijn dochter in haar ogen en voel bevrijding en dankbaarheid. Zij draagt haar nieuwe outfit met trots en ik zie dat het klopt. Voor mij is deze middag winkelen een bevestiging dat ik onvoorwaardelijk van haar hou en haar volledig accepteer zoals is ze. 

Dat is de mooiste zegen van God die ik als moeder aan mijn dochter kan geven. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.