Vakantie is toch ook voor ons?

Ik ben zwanger van Mads (onze oudste) als ik droom van vakanties vol avontuur met onze toekomstige kinderen. Ik zie mezelf met een draagzak wandelend over paden vol keien en boomstronken in de Ardennen of het donkergroene, Zwarte Woud. 

In mijn dromen zie ik mijn kinderen vol verwondering spelen in kabbelende riviertjes. Ik kijk vanaf een schaduwrijk plekje naar ze. Ik lees een boek, klets met mijn man. Over de rotsen klimmend en springend over grote stenen lopen we terug naar ons chalet op een camping midden in een van deze Europese natuurgebieden.

Mooie droom, toch? De praktijk, inmiddels met drie kinderen, ziet er echter heel anders uit. We komen niet verder dan de Achterhoek of hooguit de Wadden.

‘Ik ga echt niet lang in de auto, hoor. Het is zo ver, mama!’, is de standaard reactie op een bestemming die verder dan twee uur rijden is. Reizen vinden mijn twee zoons en dochter verschrikkelijk, al vanaf dat ze baby zijn. Van lezen of tekenen in de auto worden ze misselijk, voor zich uit staren is saai, de hele tijd een scherm wil ik niet. En dan wordt het gauw klieren in de auto.

Het is echt niet zo dat we alleen maar binnen zitten of nooit met de auto reizen. We gaan regelmatig naar het bos, naar het strand of naar natuurspeeltuinen. En als we er zijn, hebben ze de grootste lol en ontspannen ze. Dan hoor ik ze niet over de afstand. Dan genieten ze gewoon van de natuur en het spel dat ze spelen. 

‘Ik vind onze vakanties saai worden’, zeg ik tegen mijn man als we onze vakantieplannen voor dit jaar bespreken. ‘Nederland is mooi, maar ik mis de vergezichten in de bergen. Het ontdekken van nieuwe gebieden. Ik mis het om geïnspireerd te worden door de natuur, oude dorpjes en de mensen die daar wonen.’ Ik denk terug aan mijn vakantie naar Italië in 2011. In mijn eentje ging ik tien dagen op pad. Met het vliegtuig naar Milaan, de trein naar Turijn en vanaf daar met een huurauto langs de wijnboeren in La Morra en Barolo. Het was een groot avontuur. Eentje waardoor ik grenzen verlegde en mijn angst voor autorijden op de snelweg overwon. Waar ik verliefd werd op Italië en goede wijn. Het land waar ik ontdekte dat niet alleen de zee een bijzondere plek voor mij is, maar ook de heuvels en bergachtige gebieden mij tot rust brengen.

‘Ik gun ze die ontdekkingen ook. Kunnen we ze niet gaan trainen in wat langere afstanden in de auto zitten? Vakantie is toch ook voor ons?’, prevel ik tegen mijn man. Ik hoef niet per se mijn zin, lange tijd met ongelukkige kinderen in de auto is het ook niet waard. Het is immers voor iedereen vakantie. Maar elkaar ergens in het midden tegemoet komen is wellicht een optie.

‘Dat kan nu denk ik wel. Ze zijn al wat ouder. We kunnen een volgende keer best naar Luxemburg, ofzo.’ zegt hij. ‘Dan stoppen we na twee uur gewoon even. Zo leren ze dat steeds iets verder weg prima te doen is en we ook met hun behoeften rekening houden.’ Ik vind het een goed plan. 

Dit jaar beginnen we klein. We gaan een weekje naar Limburg en de Achterhoek. We beklimmen een ‘berg’ naar de ruïne in Valkenburg en we maken een uitstapje naar een zwembad in Duitsland. We brengen een bezoek aan de Posbank en genieten van de hei die in bloei staat. De kinderen vinden het fantastisch en ik bespeur enthousiasme over het ontdekken van nieuwe plekken. 

‘Mam, volgend jaar wil ik best iets verder gaan’, zegt Jesse als we de vakantie nabespreken. ‘Maar niet meer dan drie of vier uur in de auto. Italië is te ver,’ zegt Mads. Ik moet lachen om zijn toevoeging. Maar mijn hart maakt een sprongetje. Drie tot vier uur rijden betekent Luxemburg. Ik droom alvast even weg over wat we daar volgend jaar allemaal gaan beleven, oké? 

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |