Van ontreddering naar hoop

Vandaag is mijn verjaardag. Eens in de zoveel jaren komt het voor dat die op stille zaterdag valt. In die wetenschap had ik al besloten dat ik geen uitbundig feest wilde geven. Ik vind dat niet passen, er is geen reden voor een feestje. En door de coronacrisis wordt het me nu wel heel gemakkelijk gemaakt.

Sinds ik de Stille Week en Pasen heb meegemaakt in een klooster in Schotland, ben ik me er bewust van wat de waarde is van stille zaterdag. In een oude abdij hadden we op Goede Vrijdag gehoord hoe de spijkers in het kruis waren geslagen. Het geluid van die hamerslagen op die spijkers in dat kruishout. Met de weerkaatsing tegen die oude abdijmuren.

Hartverscheurend. Indrukwekkend. Oorverdovend.

Evenals de stilte die daarna volgde tot Paasmorgen. Het waren dagen om echt even stil te staan en stil te worden vanbinnen.

Stille zaterdag is in de Bijbel ook een dag waarop de tijd even helemaal stil staat. Er is verwarring, teleurstelling en ontreddering. De mensen hadden Jezus zien sterven aan het kruis. De Man van Wie ze dachten dat Hij de ware Verlossing zou brengen. Wij hebben de geschiedenis en weten dat Hij opstond uit de dood. Dat konden de mensen uit die tijd alleen maar geloven!

Wij bevinden ons in deze coronacrisis ook weer in een tijd van grote onzekerheid. Er overkomt ons iets waar we niet eerder mee te dealen hebben gehad. Het is een tijd van afstand, onzekerheid en voor sommigen verdriet en rouw.

In mijn vorige blog schreef ik dat ik geen idee had waar ik in deze coronatijd met mijn gepieker naartoe moet. Maar de ontreddering uit dat blog heeft plaatsgemaakt voor hoop. De hoop van Pasen. Er is geen mooiere boodschap voor ons om als christenen te verspreiden dan deze. Want wat er ook gebeurt: verlatenheid, pijn en verdriet hebben niet het laatste woord. We staan er niet alleen voor. De verbinding is hersteld. Tussen God en mensen.

Geen anderhalve meter social distance.

God woont ín jou en mij! Jezus Christus leeft! Dat is pas reden voor een feest. Mijn verjaardagsfeestje komt nog wel een keer.

De weerkaatsing van het geluid van die nagels in het kruishout gaan over in een lied. Een lied dat opkomt in het ochtendgloren. Een lied dat wordt gezongen bij dat eerste streepje zonlicht dat de duisternis verdrijft.

Daar juicht een toon,
Daar klinkt een stem,
Die galmt door gans Jeruzalem
Een heerlijk morgenlicht breekt aan,
De Zoon van God is opgestaan

Het graf is leeg. De stilte is doorbroken. Hosanna!