Van rouw naar trouw 

‘Ik ben weg, boodschappen doen’, roep ik in het luchtledige met de hoop dat mijn man me hoort. Ik sla de deur achter me dicht. Met iets te veel gas rij ik de oprit af, de straat uit op weg naar de winkels voor de wekelijkse boodschappen. Ik ben gefrustreerd en boos en merk dat ik dit fysiek uit in het autorijden. Rustig aan Lydia, dit is niet slim en handig om te doen, vermaan ik mezelf en voel dat mijn rechtervoet het gas iets loslaat. De tien minuten rijden geven me de gelegenheid om mijn gedachten te analyseren.  

Ik keer in mijn hoofd terug naar het gesprek dat mijn man Mark en ik hadden met de KNO-arts eerder die week. Een gesprek waarin we voor de zoveelste keer geconfronteerd werden met slecht nieuws over zijn gezondheid. Een gesprek waarin duidelijk werd dat Mark definitieve gehoorschade heeft opgelopen als gevolg van een autoimmuunziekte van het binnenoor. Hoewel deze nieuwe diagnose duidelijkheid geeft, ervaar ik er vooral boosheid door. Waarom weer slecht nieuws? Waarom moeten we weer geconfronteerd worden met de gebrokenheid van het leven? Het voelt als een klap in mijn gezicht. Het is zo definitief en er is zo weinig aan te doen. Na de kanker met zijn definitieve gevolgen, krijgen we nu dit weer.  

“Wil ík dit nog wel? Wil ík nog wel bij hem zijn?”

Tijdens het rijden zie ik de boosheid ook terugkomen in de witte knokkels op mijn handen die het stuur omklemmen. Ik wil dit gewoon niet! Weer een stukje afscheid nemen van een leven met een man die niet meer de man is van toen ik hem leerde kennen en tegen wie ik volmondig ‘ja’ tegen zei bijna 21 jaar geleden. Onze communicatie is veranderd, praten kost meer tijd en vaak begrijpen we elkaar niet omdat Mark mij gewoon niet goed verstaat. De energie die hem dit kost, zorgt ervoor dat we onze gezamenlijke fysieke activiteiten anders moeten indelen. Wil ík dit nog wel? Wil ík nog wel bij hem zijn?  

Ik schrik zo erg van deze gedachten dat ik blij ben dat ik het terrein van de supermarkt oprijd. Mijn gedachten parkeer ik tegelijk met de auto en op de automatische piloot doe ik mijn boodschappen. Eenmaal thuis laat ik mijn gedachten weer de vrije loop. Ik merk dat de schrik over wat ik eerder dacht mijn boosheid laat overgaan in schaamte. Ik mag dit toch niet denken? Ik heb mijn man toch trouw beloofd? Is dit niet waar trouw over gaat? Huilend ruim ik één voor één de boodschappen op.  

“Tegelijkertijd voel ik mijn hart opnieuw warm worden van mijn liefde voor hem”

Mark merkt dat ik er weer ben, ziet mijn tranen en kijkt me vragend aan. Stamelend deel ik mijn gedachten met hem. Het lukt me niet om hem aan te kijken, bang dat ik hem kwets. Hij slaat zijn armen om me heen en een tijdlang is het stil tussen ons. Door de stilte en zijn aanraking voel ik de warmte van zijn liefde voor mij. Ik voel de schaamte uit me wegvloeien. Tegelijkertijd voel ik mijn hart opnieuw warm worden van mijn liefde voor hem.   

Deze vragen en gevoelens horen bij het proces van rouw en acceptatie van verlies van gezondheid, ook binnen een huwelijk. Door het te delen en de emoties er te laten zijn ervaar ik dat er nieuwe ruimte ontstaat. De rouw waar we samen met vallen en op staan door heen gaan, maakt ons samen nog sterker in onze trouw aan elkaar. Dat is de belangrijkste boodschap van vandaag.  

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.