Verbonden in Jezus tijdens de boodschappen

Het is vrijdagochtend. Vandaag geef ik maar één uurtje godsdienstles. Ik heb mijn echtgenoot aangeboden om direct na mijn werk de weekendboodschappen te gaan halen, zodat hij dit zaterdag niet meer hoeft te doen. Ik heb er eindelijk eens tjid voor, nu mijn examens achter de rug zijn. 

Als ik met twee goedgevulde boodschappentassen richting huis rijd, zie ik aan mijn rechterkant een auto aanstalten maken om achteruit van de parkeerplaats de weg op te rijden. Iets daarvoor staat een vrouw langs de straat met opgestoken hand. Ik ga ervan uit dat ze vraagt om even te wachten zodat de chauffeur zijn manoeuvre kan afmaken. Maar als ik stop, loopt ze naar mijn auto en steekt haar hand uit naar het portier. Even schrik ik, maar doe dan het raampje open. 
‘Station Aarschot?’, vraagt ze. Ze wijst vervolgens op zichzelf: ‘Oekraïne.’ 

Ik schud mijn hoofd en kijk haar verontschuldigend aan. Met mijn hand gebaar ik naar links. Ik woon vlakbij en moet niet naar Aarschot. Bovendien zou mijn echtgenoot het nooit goedkeuren dat ik een wildvreemde vrouw meeneem in de auto. Ik moet doorrijden, ik houd het verkeer achter me op.

Maar ik ben vastberaden om terug te keren. Mét mijn thuiswerkende echtgenoot. Ik rijd de garage binnen en roep hem naar beneden. Terwijl ik snel de bederfelijke etenswaren in de koelkast opberg, leg ik hem in een paar woorden de situatie uit. Hij protesteert nog even dat er bijna een belangrijke onlinevergadering begint die hij nog aan het voorbereiden is, maar stemt dan in. Deze vrouw heeft hulp nodig. 

Terwijl we naar de plek rijden waar ik haar heb gesproken, lijkt het er even op dat ze er niet meer staat. Maar dan zie ik haar. Ze staat met haar rug naar de weg toe, vlakbij de bushalte. Dan snap ik ook meteen haar probleem. Er rijden nauwelijks nog bussen in ons kleine dorp. Je kunt een beroep doen op een belbus, maar als je geen Nederlands kunt lezen, gaat die informatie bij de bushalte je niet helpen. We stoppen langs de weg, ik draai het raampje open en roep: ‘Madam!’ Ze hoort me niet. Dan claxoneer ik één keer. Ze draait zich om met haar telefoon in de hand. Ze huilt. Ik gebaar naar haar dat ze in moet stappen. ‘Station Aarschot?’, vraagt ze voor de zekerheid. Ik glimlach naar haar en knik. 

Onderweg naar het station begint ze te vertellen. Als ik het goed begrijp, heeft ze hier twee kleinkinderen op school zitten en moet ze nu naar het ziekenhuis in Leuven. Als ik me naar haar omdraai, vouwt ze haar handen, heft ze dankbaar ten hemel en zegt dan iets wat ik maar al te goed versta: ‘Jezus.’ Ik grijp naar het kruisje om mijn hals en toon het haar. ‘Jezus’, zeg ik dan ook. Dan zijn we bij het station. Voordat ze uitstapt, pakt ze haar handtas en wil ze ons geld geven. Natuurlijk weigeren we. Ik zou liever háár iets extra’s toestoppen. Maar ik heb geen contant geld bij me. Dan wijs ik nog eens op mijn hangertje en spreken we nogmaals Jezus’ naam naar elkaar uit. Ik ken deze vrouw misschien niet en kan niets van haar taal verstaan, allebei kennen we Hem die ons verbindt: Jezus.

Vera Bijma

Vera Bijma / Moeder van Daniël (7) / Gelukkig getrouwd / Vertaalster / Dol op schrijven / Dankbaar voor Gods liefdeen genade, mijn gezin, familie en vriendenen nog zoveel meer/ www.mamasleukste.home.blog