Wat een skin care adventskalender mij leert over God

Het is de laatste maand van het jaar, adventstijd. Advent, de periode waarin ik stil mag worden en vol verwachting in de donkere dagen van december toeleef naar kerst. Verstillen en verwachten in de aanloop naar ‘the most wonderful time of the year’. Nou ja, in theorie dan.

Ik probeer het elk jaar weer en steeds opnieuw moet ik constateren dat die vredige aanloop nogal ver afstaat van mijn eigen december-realiteit. Hoeveel jaren ben ik al, met een verwilderde blik in mijn ogen, door de decembermaand heen gedenderd? Omdat er drukte is met schoolactiviteiten, kerkactiviteiten, werkactiviteiten, familiefeestelijkheden, voorbereidingen en vieringen. Allemaal belangrijk, goed en fijn, maar ik stort mezelf er volledig in. Dan hoop ik ondertussen dat ik overeind blijf tot ik op 1 januari een nieuw jaar kan beginnen. Met het goede voornemen om dat jaar minder naar verwachtingen te leven, meer rust te pakken en betere prioriteiten te stellen.

En zo raak ik met enige regelmaat oververhit, terwijl ik mezelf kwalijk neem dat ik niet vredig en aandachtig elke dag opnieuw ongekende geestelijke verdieping vind. Ik ben al blij als ik het weer een dag voor elkaar heb gekregen om enigszins te doen wat ik wilde doen zonder slachtoffers te maken. 

De adventstijd is ook de tijd van adventskalenders. Iedereen in ons huis heeft er weer eentje gekregen van Sinterklaas. En ik weet niet precies wat een skin care adventskalender met de geboorte van Jezus te maken heeft, maar mijn tienerdochters worden er in ieder geval wel heel blij van. Elke ochtend gaat er weer een vakje open en verschijnt er een lipgloss, een mini-mascara of een gezichtsmaskertje. 

Mijn 12-jarige komt op een ochtend opgetogen met twee eye patches onder haar ogen geplakt naar beneden lopen. ‘Kijk dit is perfect! Ik was er ook net aan toe om mijn wallen weg te werken!’, zegt ze terwijl ik glimlachend de goed getimede aanwinst uit de adventskalender bekijk. 

En dan raakt het me. Je krijgt precies wat je nodig hebt, dag voor dag. Vakje voor vakje. Dat is wat God mij deze adventstijd aanbiedt. Hij verwacht niet dat ik rimpelloos voor Hem sta, maar Hij ziet de wallen onder mijn ogen en biedt me eye patches aan. Hij ziet mijn onrust en biedt me rust. Hij ziet mijn zelfverwijt en geeft mij genade. Hij is niet reactief, maar heeft het allang geregeld voor mij. 

Advent is: Hij komt naar mij toe. Daar waar ik ben. De engel komt naar de herders in het veld en naar de wijzen in het oosten, naar ook naar moeders in hun decemberhysterie. Het hele idee van Kerst is niet dat ik goed genoeg ben voor Hem of dat ik met mijn heilige meditatie een bepaald niveau bereik. Kerst is juist dat Hij afdaalt naar mij en me verrast met Zichzelf.

Ik pak aan wat Hij me wil geven. Hij heeft een veel groter plan dan al mijn plannen: vertraag je pas even, wees gewoon maar hier vandaag en geniet van wat er dan tevoorschijn komt. Zijn genade is nieuw elke morgen en daarmee wordt het écht de allermooiste tijd van het jaar.

Petra Schoen

Ik ben Petra Schoen, 43 jaar, moeder van twee meiden van 14 en 12 jaar oud en getrouwd met Arian. Ik werk met heel veel plezier als Relatiemanager en Docent op de Christelijke Hogeschool Ede. Ik ben graag in de natuur en sport veel. Dat moet ook wel om gezond te blijven, want ik ben een echte foodie. Daarnaast ben ik dol op gezelligheid en schrijf ik graag.