Wat een speelafspraakje bij ons aan de keukentafel me oplevert

Vandaag een blog van gastblogger Willeke over een mooi inzicht dat zij deelt.

Er is een meisje in de klas ernstig ziek. Een moeder appt me die boodschap nadat ze het bericht gehoord heeft van haar dochter. Voor mij was het echter geen nieuws. Aan onze keukentafel spraken we er al weken over. Met alle vriendjes en vriendinnetjes die mijn kinderen iedere dag mee naar huis nemen. Want het is hier vaak een complete chaos. Als ze vragen: ‘Mam, mag ik afspreken?’, betekent dat steevast dat iedereen met ons mee naar huis gaat en dat ze allemaal aan mijn keukentafel zitten. 

Soms baal ik daar wel eens van. Ik maak inmiddels al vijf jaar speelafspraakjes voor mijn kinderen en hoewel het nu vlotter gaat, heb ik het voor mijn gevoel nooit echt onder de knie gekregen. Ik ben weinig assertief wat dat betreft. Steevast overkomt het mij dat mijn kinderen ‘bij ons’ afspreken, omdat de andere mama of papa belangrijke dingen te doen hebben. Om het nog erger te maken, nemen ze soms allebei twee kindjes mee en zit ik met een zestal aan de keukentafel. 

Ik fantaseer er wel eens over dat mijn kinderen ergens anders gaan spelen. Dat ik even op de bank kan zitten met een kop thee en een goed boek. Of dat ik zonder kinderen over de vloer de huiskamer kan schoonmaken. Het gebeurt me wel eens dat jaloezie vat op me krijgt als het over die speelafspraakjes gaat. Ik herinner me een moeder die bij het ophalen van één van de kinderen vertelde dat ze in die tijd ‘even lekker naar de kapper’ was geweest. Daar droom ik van: op woensdagmiddag ongestoord bij de kapper kunnen zitten!

De kinderen vinden trouwens bij anderen spelen ook best leuk. Vooral als dat andere kind een trampoline heeft of een zwembad in de tuin, maar vreemd genoeg zijn ze meestal na anderhalf uur al klaar. Dan vliegt de voordeur open en loopt iedereen toch bij ons naar binnen. ‘Hij had niet zoveel superhelden-poppetjes als ik, we kregen daar helemaal niets lekkers, ik ging even het lijmpistool halen, maar nu blijven we maar gewoon hier.’ Dan ruim ik toch snel de strijkplank weer op of ik sluit mijn laptop, om vervolgens naast ze neer te ploffen aan de keukentafel.

Die keukentafel is trouwens helemaal niet zo speciaal. Ik zet er een kan limonade neer en een paar koekjes. Vroeger begonnen we nog met een spelletje, maar tegenwoordig hebben we genoeg aan de vraag: ‘Wat was er leuk vandaag op school?’ Waarna er altijd ook nog het stomste van de schooldag wordt gedeeld. Zo heb ik dus heel wat gesprekken gevoerd met heel wat kinderen. En leerde ik dat: één meisje al borstjes heeft, er een meisje is naast wie geen enkele jongen meer wil zitten omdat ze zoveel praat, dat er een jongen is die heel veel zweet en dat school soms heel stom is. 

En zo kwam ook dat nieuws over het zieke meisje ter sprake. Aan mijn keukentafel werden plannen gesmeed om haar te steunen en werden zorgen gedeeld over dierbaren die ziek zijn. Ineens zag ik het: ik heb een enorm geschenk gekregen van de Heere, zonder dat ik daar erg in had! Dat kinderen hun hart hier durven uit te storten, koester ik inmiddels. 

Als een dag later opnieuw op het schoolplein die ene vraag komt over afspreken, weet ik niet hoe snel ik moet antwoorden: ‘Ja, kom maar lekker bij ons!’

Gastblogger

Regelmatig delen we een blog van een gastblogger uit de community. Heb jij een verhaal dat je wilt delen en waar je andere moeders mee kunt bemoedigen, laten lachen of waarin ze zich kunnen herkennen? Mail dan naar info@powertothemamas.nl en wie weet ben jij een van de volgende gastbloggers!