Wat ik houden wil

Het is guur buiten, code oranje. De wind suist om ons huis, de luiken voor de ramen klapperen en het riet op ons honderdjarige huis veert op bij plotselinge rukwinden. Terwijl ik dozen uitpak, tollen allerlei gedachten rond in mijn hoofd. De storm in ons eigen leven is net gaan liggen, na twaalf weken ziekenhuis is onze baby eindelijk thuis. Later dan gepland besloten we toch te verhuizen en daarom zit ik nu tussen de dozen in ons nieuwe oude, koude huis. 

Ik pak verschillende spullen uit, zie van alles door mijn handen gaan en voel me moe. Moe van alles wat was en wat nu moet. Ik woon hier al een paar dagen, maar voel me ontheemd. Wat is verhuizen een life event. Het ontwortelt. Ik mis een thuis. Ga ik me hier ooit thuis voelen? Was dit wel een goed idee? Kan ik dit aan? 

Ik pak de volgende doos, kijk erin en sta verbaasd. Hoe kan het? In ons oude huis is alles door mijn handen gegaan, heb ik zoveel overbodige spullen weggedaan en toch kijk ik nu weer naar dingen waarvan ik niet meer weet wat ik ermee moet. Een tweede set slabestek: kan weg. Onhandige kurkentrekker: waarom is die überhaupt meegekomen? Bieropener met lelijke reclame erop: hoef ik niet te houden. Mijn voornemen is: ik pak alleen uit wat ik houden wil. De rest is ballast in dit kleinere huis. 

Het is deze specifieke gedachte die me tot de orde roept. Je hoofd is vol gedachten, Sanne, schiet het door me heen. Kies welke je houden wilt. De rest is ballast. 

Als ik iets geleerd heb in alle onzekerheid rondom de geboorte en gezondheid van onze baby is het dat ik wil kiezen waarmee ik mijn gedachten vul. Kies ik ervoor me zorgen te maken of kies ik voor overgave aan God? Het klinkt makkelijk, maar het is een keuze. Of eigenlijk: een overlevingsmechanisme. Ik kan al die ballast van nare scenario’s en angstgedachten gewoon niet aan. In het midden van de storm wordt precies duidelijk wat overbodig is en wat niet. Woorden van geloof, hoop en liefde zorgden ervoor dat ik kon blijven staan. Ik moest wel. 

Nu gaat het goed met onze baby, maar het leven zit vol uitdagingen, klein en groot.
Steeds opnieuw moet ik kiezen wat ik houden wil en waarmee ik mijn gedachten voed. Welke gedachten zouden in het hoofd van Jezus kunnen zitten? Met zijn woorden wil ik leven. Hij zei nooit tegen iemand: ‘Ik weet niet of je het aankunt.’ Hij sprak altijd vol vertrouwen en genade. Ik wil gedachten vol leven en hoop kiezen. De rest mag weg. En soms kom ik de troep toch weer tegen, zo is het leven. Prima, dan zet ik het weer bij het vuilnis. 

Ik sta op en werp nog een blik op de dozen. Het is duidelijk dat ik alsnog een hoop spullen weg ga doen. En dat er ook weer een frisse wind door mijn bovenkamer mag waaien. Code oranje is niet nodig, een lichte herfststorm is meer dan voldoende.

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost