Wat je aandacht geeft 

Even eerlijk: ik ben geen plantenexpert. Mijn liefde voor mijn groene vriendjes wordt vaak overschaduwd door mijn onvermogen om ze de juiste hoeveelheid water en zonlicht te geven. Daarom heb ik, als een soort noodplan, strategisch kunstplanten en droogboeketten door het huis verspreid tussen de echte exemplaren. Die kunstmatige gevallen houden het tenminste een stuk langer vol dan hun levende tegenhangers. 

Maar soms gebeurt er iets wonderbaarlijks. Dan zie ik met grote vreugde nieuwe blaadjes ontspruiten aan een plant waarvan ik dacht dat alle hoop verloren was. Zo’n plant waarvan ik op tijd doorhad dat hij een nieuwe pot nodig had, waarvan ik de dode bladeren verwijderde, en die precies de juiste hoeveelheid licht, water en, ja, misschien een vleugje plantenvoeding kreeg. 

“Als alleen aandacht genoeg was geweest, was ons kleine meisje inmiddels een reus geweest!” 

Vandaag ontdekte ik weer zo’n nieuw, nog helemaal opgekruld blad, en opeens flitste een bekende zin door mijn hoofd: Alles wat je aandacht geeft, groeit. Ik herinner me dat ik deze zin jaren geleden tegenkwam, op een kaartje dat iemand stuurde toen onze oudste dochter veel te vroeg en veel te klein ter wereld kwam. Het gebaar was lief bedoeld, maar ergens knaagde het ook: als alleen aandacht genoeg was geweest, was ons kleine meisje inmiddels een reus geweest! 

Over een paar weken wordt ze elf. Elf jaar van ups en downs. Eerst vooral op medisch gebied, en toen dat eenmaal rustiger werd, begon de zoektocht naar haar plekje in deze wereld. ‘Je ziet er eigenlijk niets meer van’, hoor ik vaak, vooral van mensen die haar niet goed kennen maar wel weten hoe klein en kwetsbaar ze ter wereld kwam. Mensen die niet weten hoeveel moeite het heeft gekost – en nog steeds kost – om dit prachtige ‘plantje’ te laten bloeien. Het vergde veel meer dan aandacht en Pokon. Al vond ik de jarenlange sondevoeding wel een soort mensenversie daarvan, maar dat terzijde. Ik vraag me steeds opnieuw af wat de beste omstandigheden voor haar zijn. Wat is goede grond, hoe voed ik haar (zowel letterlijk als figuurlijk), en waar heeft ze behalve zonlicht en water ook nog wat extra beschutting nodig? 

Ze groeit gestaag, wordt steeds zelfstandiger. Ze is ons gevoelige, kwetsbare meisje dat aan de ene kant bescherming nodig heeft, maar aan de andere kant haar eigen wereld wil ontdekken. Ik mag haar steeds meer loslaten. Ze neemt steeds meer ruimte in op haar eigen manier.  

Gelukkig ben ik beter met mensen dan met planten. En nu aan het begin van de lente overal om me heen weer nieuw leven losbarst, ben ik dankbaar voor het leven dat me gegeven is. Dat verdient mijn volle aandacht. 

Suzanne Struiksma

Mama van twee | Getrouwd met Harmen | Geniet van het leven |www.veresterk.nl