Winterstorm in hoofd en hart

Een flinke storm loeit rond ons huis terwijl ik dit schrijf. Het weer is de hele week al onstuimig. De rand van de trampoline raakt bijna los, de hangmat ligt inmiddels op de pergola en de tuinstoelen liggen in het gras.

De laatste herfstbladeren zijn nu echt nergens meer te bekennen. De natuur houdt grote opruiming. De dode takken die nog aan de bomen zitten, waaien er één voor één uit. Al het oude hout en oude blad waait weg. Het maakt plaats. De natuur bereid zich voor op een nieuw seizoen. De storm brengt licht en ruimte voor jonge takken. Takken die straks volop moeten gaan groeien. Takken die ruimte nodig hebben voor nieuw, groen blad.

In mijn hoofd is het ook onstuimig.

Een mentale storm gaat flink te keer. Het voelt alsof de wind daar ook op orkaankracht raast om te kijken welke takken er nog stevig vastzitten en welke niet. Ik voel dat er dode takken uit mijn hoofd en uit mijn relatie opgeruimd moeten worden.

Zo zorgen deze donkere, gure dagen voor meer denkwerk. Ik denk na over wat ik nu eigenlijk wil en voel. Over hoe ik eigenlijk wil zijn als moeder, vriendin of collega. Over frustraties die maar half uitgesproken zijn en nu als loszittende takken zijn blijven hangen. Ze bewegen nog flink zodra spannende of lastige momenten zich voordoen, maar ze dienen geen enkel doel meer. Sterker nog: ze zitten in de weg bij groei van iets nieuws, bij het nemen van nieuwe beslissingen.

Voorheen hield ik zulke stormen in mijn hoofd liever buiten de deur. Ze geven me onrust en een unheimisch gevoel. Er wordt zoveel in gang gezet, dat mijn doorgaans redelijk kalme leven opeens een kleine chaos lijkt. Ik weet opeens niet meer zeker of ik de juiste beslissingen neem. Of ik wel doe wat ik graag wil doen, mijn passie volg. Door de storm voel ik me even wankel en onzeker.

Toch leer ik steeds meer om de deur toch open te zetten voor een beetje storm. Omdat moeilijke gevoelens en situaties wegstoppen of ervan weglopen me niet helpt. Ik realiseer me dat deze storm geen kwaad kan. Hij zorgt dat er opgeruimd wordt. Hij helpt om afscheid te nemen van dat wat dood is, los zit en niet meer bijdraagt aan verdere groei van de boom.

En mijn relatie met God?

Ook daar stormde het de laatste tijd. Door alle dode takken was ik vergeten dat Hij mijn Zon is, door wie ik groei en bloei. Dat er ruimte nodig is om zijn warmte en aanmoediging te voelen. Dat ik niet zelf hoef te zorgen voor nieuwe takken en nieuw groen.

En nu, na de storm voel ik het weer. Er is ruimte. Ruimte voor een nieuw seizoen. Ruimte om te groeien, te bloeien en vrucht te dragen. En dat allemaal dankzij een flinke winterstorm. Laat de lente nu maar komen!

Dit blog is eerder gepubliceerd in februari 2020

Corine de Heer

Corine is vrouw van Robert en moeder van Teun (6) en Pijke (2). Ze is docent in het voortgezet onderwijs. Blij wordt ze van Jezus, hond Bobbi, de lente, op reis gaan en schrijven. Dat laatste doet ze hier vooral over haar kinderen en alles wat daarmee te maken heeft.