Zo gaat dat in de hemel ook
Het is een drukte van belang in onze achtertuin. Al anderhalf uur zijn onze dochters met een stuk of zeven buurkinderen van alles aan het bekokstoven. Af en toe sluipt er eentje naar binnen, richting keuken, om er vervolgens met een steelse blik richting het bed in onze kamer snel weer vandoor te gaan. ‘Ja, goed idee! Dat is in de hemel ook zo!,’ hoor ik de kleine blonde krullenbol zeggen.
Als mijn oudste binnenkomt, vraag ik haar toch even wat ze aan het doen zijn. ‘Dat kan ik niet zeggen, mam,’ is het antwoord. Na enig aandringen van mijn kant gaat ze toch overstag. ‘We hadden een tof idee,’ begint ze, ‘we organiseren een afscheidsfeestje voor papa, voordat hij…’. Ze wijst met haar vinger naar de hemel. Voordat ik ook maar iets kan zeggen, huppelt ze met een zak gummibeertjes weer naar buiten.
‘Ik vind dat niet zo tof, hoor, afscheid nemen van papa,’ wil ik haar naroepen. Maar ik slik de woorden in. Als dit voor hen een manier is om ermee te dealen, wie ben ik dan om daar iets van te vinden?
Ik denk even terug aan een paar dagen eerder en zie mezelf zitten met de meiden op de bank. Peuterbroertje slaapt. Papa ligt nog in het ziekenhuis. Ik kom daar net vandaan, met de keiharde boodschap voor mijn meisjes dat papa nu echt niet meer beter wordt.
En zie ze nu dan bezig. Met elke minuut dat ik naar ze kijk, smelt mijn hart een beetje meer. Er wordt gediscussieerd wie de baas is, wie daarna even de baas is, wie het cadeau mag geven en wie de spelletjesmarathon mag uitleggen. Regelmatig kijken ze even door het raam en zwaaien vrolijk naar Alex.
Wanneer Alex doorkrijgt wat er op stapel staat, verschijnt er een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. ‘Wat zijn het toch een kanjers hè. En dan bedoel ik niet alleen die kinderen van ons.’
Even later klinkt: ‘We zijn klaahaar! Jullie moeten komen!’ Alex en ik kijken elkaar aan. Ik help hem in zijn rolstoel en parkeer hem net buiten de deur. Verder reikt de zuurstofslang helaas niet. Dit is de eerste keer buitenlucht voor hem sinds hij uit het ziekenhuis is, bedenk ik. Ik slik even, want hoe klein dit ook lijkt, het voelt als een mijlpaal.
We steken een tuinkaars aan, eten gummibeertjes, kijken naar een toneelvoorstelling en mogen schieten met de pijl en boog van de buurjongen. Als klap op de vuurpijl krijgt Alex een prachtige plant in een emmer. Waarvan ik overigens vermoed dat die een uur eerder nog in onze voortuin stond. Maar ik zeg niks, want mijn hart is inmiddels helemaal gesmolten door al die glimmende gezichtjes in mijn tuin.
‘Schatjes zijn het,’ zeg ik tegen hem als alle kinderen richting het speeltuintje vertrokken zijn en de rust is weergekeerd. Ik zie een traan langs Alex’ wangen glijden. Maar nog steeds grijnst hij van oor tot oor. Dit moment was goud waard.
Een paar dagen later krijg ik een tekst van een vriendin doorgestuurd:
Desondanks weten wij één ding zeker: zij die het eigendom van God zijn, zullen opnieuw leven. Hun lichamen zullen weer opstaan en zij zullen zingen van blijdschap! Want Gods levenslicht zal als dauw op hen vallen! Jesaja 26:19
Die lieve blonde krullenbol heeft helemaal gelijk, besef ik. We moeten feestjes vieren. Want zo gaat dat in de hemel ook!
Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.
Met een brok in mijn keel gelezen. Wat zijn kinderen een zegen..
Moge Gods kracht jullie sterkte zijn.
Geraakt door deze levenservaring.
Mijn kinderen (dertigers en veertigers inmiddels) hebben in de laatste dagen van het leven van mijn man,hun vader,zo liefdevol voor hem gezorgd. Dat staat voor altijd op mijn netvlies. De diepe vrede op mijn man’s gezicht. Dat was een stukje hemel.
Hallo Jannie, bedankt voor je berichtje. Wat een mooie getuigenis geef je zeg! Ik heb dat een paar jaar geleden ook bij mijn moeder mogen doen met mijn broers en zussen. En ook dat stukje hemel mogen zien bij haar. Heeft mij veel troost gegeven. Liefs en zegen! Petra
Wauw, wat ontroerend. En ja, door kinderen heen… gods zegen toegebeden!
Prachtig geschreven, ik wens jullie in deze tijd veel liefde en sterkte toe… dat God voor jullie prachtige gezin mag zorgen ♡♡♡
Slik. Een lach en een traan. Elke keer weer.
Ontroerd je verhaal gelezen. Zegen,liefde en heel veel sterkte! Dat er mensen om jullie heen mogen staan die jullie helpen dit te dragen.
Heel ontroerend heel veel sterkte en Gods liefdevolle aanwezigheid en kracht en troost voor jullie
Prachtig!
kippevel… ontroerend mooi en tegelijk ook zo’n diepe pijn om afscheid te nemen..
God is erbij in alle momenten en blijft jullie gezin omringen.
Beste Petra, jouw blogs raken mij steeds enorm, mijn vader heeft dezelfde ziekte en loopt steeds parallel met het proces van jouw man, heel apart eigenlijk. Weet dat jouw blogs daardoor altijd raak zijn en mij enorm helpen om troost te vinden, of soms aanleiding om even de tranen de loop te laten (soms ook nodig). Dus ook hierin is het bijzonder te weten dat ook hierin de hand van God zichtbaar is en het niet nutteloos is wat jullie meemaken. Met jouw verhalen over je kinderen kan ik ook het gesprek en de omgang met mijn kinderen verbeteren, dank daarvoor.
Lieve H, wat fijn en dapper dat je dit deelt. Dank voor je openheid. Ik ben dankbaar dat we elkaar op deze manier kunnen bemoedigen. Soms zie je even niet meer of het nut heeft, maar door jouw berichtje realiseer ik me weer Wie er hier aan het werk is. Ik bid je Zijn zegen toe, om er voor je vader en voor jouw gezin te kunnen zijn. Hoe dan ook, Hij is er bij. Liefs, Petra
Tjonge..ik zit hier te huilen met een brok in mijn keel. Enerzijds vanwege het verdriet wat ik met jullie mee voel. Anderzijds vanwege de puutheid van kinderharten…mooi.
En ja, vier het leven, want je weet nog dag nog tijd..
Wow. Wat moeilijk en hard kan het leven zijn, maar wat een mooie dingen mogen we van onze kinderen leren en wat is God groot! Hij is erbij. Zijn zegen en kracht toegebeden.
Ik vernam zojuist via een mail van school van het bestaan en het overlijden van Alex. Gelijk even via Google gezocht en toen kwam ik bij dit artikel uit. Ik kreeg een brok in mijn keel… Gecondoleerd en sterkte met elkaar.