Als praatmomenten schaars zijn

Mijn man ijsbeert door de kamer met ons krijsende meisje in zijn armen. Hij maakt troostende geluidjes en probeert haar in slaap te wiegen. Ze is een paar weken oud en wordt veel getergd door krampjes. Ik heb de hele dag voor haar en haar broertje gezorgd en ben uitgeput. Slapen is het enige dat ik nog wil. ‘Ik ga naar bed,’ zeg ik gapend en geef mijn man en de kleine een kus.

De enige remedie tegen de krampjes lijkt vooralsnog troosten en uitzitten. Aan het eind van de dag neemt mijn man het over, zodat ik rust kan nemen. Hartstikke lief, maar ook dringend nodig. Onze nachten zijn gebroken en ik ben nog herstellende van de bevalling. Overdag huilt ons dochtertje ook veel, dus ik moet slaap pakken wanneer het kan.

Ik ga in bed liggen, mijn hoofd nog vol van alles wat er vandaag is gebeurd. Voordat onze jongste telg kwam, praatten mijn man en ik ’s avonds over wat ons bezighield. Dan praatte ik mijn hoofd leeg. Dat gaat niet meer. Beneden hoor ik ons dochtertje nog steeds gillen, maar ik moet mijn gedachten nu echt even parkeren. Dat lukt gelukkig en uit pure vermoeidheid val ik in slaap.

Rond middernacht word ik wakker van de kleine die een voeding nodig heeft. Mijn man verschoont haar en ik geef haar de fles. Zodra ze weer ligt te slapen, kijken we elkaar aan. We zijn klaarwakker. De stroom van gedachten dient zich nu aan. ‘Ik maak me zorgen om al die krampjes,’ fluister ik. ‘Ze huilt overdag ook al zo veel. Zou er iets mis zijn?’ Mijn man verzucht: ‘Ik vind het ook allemaal zo pittig.’ Hij slaat zijn arm om me heen en trekt me naar zich toe.

We praten en praten. Over onze zorgen, over wat we meemaken, over de vermoeidheid die we allebei ervaren. Ik voel de spanning in mijn rug afnemen. De slaperigheid neemt weer toe. Mijn hoofd loopt langzaam leeg. ‘Zullen we nog even samen bidden?’ stelt mijn man voor. Na een kort gebed vallen we in slaap, tot mevrouw zich meldt voor de volgende voeding.

Soms zijn er periodes in ons leven waarin we nauwelijks tijd hebben om te praten. Als er zorgen zijn, we een pasgeboren baby hebben of onze agenda net iets te vol is. Jezus had ook van die drukke dagen. In Lukas 6:12 staat dat Jezus de hele nacht ging bidden. In de hoofdstukken daarvoor lees je hoe vol zijn agenda zat. Overdag had Hij er geen tijd voor, dus Hij koos ervoor te connecten op een ander tijdstip. Dat voorbeeld volgden wij op het moment dat alleen de nacht overbleef.

Inmiddels hebben mijn man en ik de avonden weer terug en doet ons meisje het top. Bijpraten doen we nog steeds, maar nu gelukkig weer op een gunstig tijdstip. Want eerlijk is eerlijk: ’s nachts slaap ik toch het liefst.

Dit blog is eerder in 2021 gepubliceerd.

Heidi Bikker

Heidi Bikker | Moeder van een jongen en meisje | Getrouwd met Josia | Schrijver die graag leest | Gelooft met passie | Gevoelsmens | Natuurliefhebber| Taartjesfanaat