Brok van zorgen en rust

‘Ik maak me echt zorgen om Noëmi.’ Zo, het hoge woord is eruit en het lukt me om het zonder tranen te zeggen. Het is de derde keer in zes weken tijd dat ik de kinderneuroloog aan de telefoon heb. Ik ben op mijn werk en loop intussen naar de koffiekamer om de telefonische afspraak die ik met haar heb ingepland rustig te kunnen vervolgen.  

Hoewel de zorg voor Noëmi intensief is, maak ik me zelden echt zorgen om mijn dochter. Maar nu is het anders. Ik benoem dat naar de neuroloog en ik voel hoe ik met het uitspreken van de woorden de opkomende brok in mijn keel moet wegslikken. De vele verschillende soorten epileptische aanvallen die Noëmi bijna dagelijks heeft, hebben haar veranderd van een gezellige, vrolijke en alerte meid naar een emotieloos, onzeker en traag meisje. Die aanblik maakt me machteloos en verdrietig. Ik wil haar zo graag helpen, maar sta met mijn rug tegen de muur nu het zoveelste medicijn toch niet lijkt te werken. 

De neuroloog vertelt dat er ook andere behandelmethodes zijn dan medicijnen en dat dat het van belang is om die te onderzoeken. ‘Daarvoor is het nodig om Noëmi op te nemen ter observatie. Zo’n opname duurt gemiddeld zes weken, ga je daarmee akkoord’, sluit de neuroloog haar zin af. De brok in mijn keel is inmiddels zover weggezakt dat ik emotieloos akkoord ga. ‘De wachttijd is ongeveer een maand en binnenkort ontvang je meer informatie’, zegt ze nog. We sluiten het telefoongesprek af en ik loop terug naar mijn werkplek. Op de automatische piloot vervolg ik mijn werkzaamheden.  

Thuisgekomen schuif ik aan de eettafel aan en vertel ik het nieuws over de opname van Noëmi aan mijn man en oudste dochters. Terwijl ik aan het praten ben, beginnen de raderen in mijn hoofd te draaien. Wat moet er allemaal geregeld worden? Wordt onze aanwezigheid als ouders 24/7 verwacht? Hoe gaan onze oudste meiden hiermee om? Hoe vertel ik het Noëmi? Hoe moet het met school? Kan ik dit allemaal wel aan? Ik heb hier helemaal geen zin in. Kan het niet één keer normaal zijn binnen ons gezin?! 

Ik voel dat de brok in mijn keel langzaam weer omhoog komt, maar ik probeer hem opnieuw weg te slikken. Dit is niet het moment, niet nu aan tafel, niet tijdens het gezinsmoment. We sluiten het avondeten af en pakken ons Bijbels dagboekje erbij. Ik lees de dagtekst: ‘Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last’. Matteüs 6:34 (NBV).  

Ik kijk over de rand van het boekje en vind de ogen van mijn man. Hij glimlacht en voor mij is dat genoeg. Ik hoef niet nu al antwoorden te hebben op alle vragen die door mijn hoofd spoken. De antwoorden zullen komen in de weken die we nog hebben om ons voor te bereiden op de opname.  

Voor de derde keer deze dag voel ik de brok in mijn keel langzaam zakken. Het kost me geen moeite, het gaat vanzelf. Ik voel benauwdheid wegebben, en rust in mijn lijf zakken. De zorgen zijn er, maar in alle rust en kalmte bereiden we ons voor op wat gaat komen. Stap voor stap, dag na dag.   

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.