Burn-out

Met m’n koptelefoon op lig ik op de bank. Ik laat het gesprek van eerder vandaag nogmaals door mijn gedachten gaan. Mijn psycholoog vertelde me dat ik klachten heb die goed samengaan met een burn-out. Een burn-out? Bij het horen van die diagnose kan ik alleen maar denken dat het zo’n hippe term is voor tijdelijk vermoeid door het leven gaan en niet willen opgeven. Ik was cynisch toen de psycholoog dit vaststelde. Ook al had ik zelf mijn vermoedens, ik vond dat ik er niet aan toe moest geven want ‘iedere moeder heeft het nou eenmaal druk en is vermoeid’. 

En toch lig ik nu hier, op mijn bank een opdracht van die psycholoog uit te voeren: doe iedere dag een half uur iets waar je rustig van wordt en/of energie van krijgt. Vandaar dus die koptelefoon en fijne, confronterende, waardevolle (worship)muziek in mijn oren. 

Terwijl ik ernaar luister wordt het inderdaad rustiger in mijn hoofd en merk ik dat ik moe ben. Zo ontzettend moe. Moe van alle ballen die ik wil hooghouden. Ik heb geen rust meer in mijn brein de laatste maanden, misschien wel jaren. Al die ballen in de lucht houden heeft me veel gebracht, maar kost me momenteel minstens zoveel. 

Waar het vandaan komt, weet ik niet, maar ineens zie ik een fragment uit de serie The Chosen voor me, waarin Jezus wordt gevolgd door heel veel mensen. Hij genas velen, onderwees er nog meer en gaf alles wat Hij had. Maar iedere dag opnieuw deed Hij dat niet voor Hij de stilte en rust had gezocht. Steeds opnieuw zocht Hij het gesprek met Zijn Vader voor de dag aanving. ‘s Morgens heel vroeg, toen het eigenlijk nog nacht was, ging Jezus naar buiten. Hij ging naar een eenzame plek om te bidden, staat in Markus 1:35. 

Hoe vaak heb ik me nou eigenlijk al niet voorgenomen dat te doen? Oneindig vaak en nu zit ik met de gebakken peren, omdat ik dat voornemen geen handen en voeten gaf. Ik moet terug naar de basis. Ik wil minder moe zijn, me vrolijker voelen en een goede moeder kunnen zijn voor mijn kinderen. 

Dus ik volg het advies van mijn psycholoog. En nee, de tijd nemen voor mezelf lukt niet voor dag en dauw. Dat lukt niet als de drie belangrijkste van alle hoog te houden ballen naast mijn bed staan. Zeker niet als ze vragen wat voor leuks we die dag weer gaan ondernemen. Dus ik pak mijn moment als het kan. Ik geef zoveel mogelijk van mijn gedachten aan Jezus. Ook probeer ik te luisteren naar wat Hij me wil vertellen. Soms gaan die momenten gepaard met heel veel tranen en soms met een lach. 

Het voelt regelmatig onrustig in mijn hart en hoofd, maar er valt met iedere traan ook een last van mijn schouders. Want de rust en de stilte die ik overdag niet vind als het gezinsleven veel van me vraagt, geeft Hij me als het me lukt die ruimte te maken. Dat halve uurtje gaat me helpen mijn vlammetje vanbinnen weer op te stoken en het vuur op te laten laaien. Zover is het nog niet. Eerst maar liggen, met die koptelefoon op.

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.