De parallel tussen een schone oven en een pgb

Eindelijk! Het pgb (persoonsgebonden budget) is na een jaar hard werken dan eindelijk geregeld. In mijn vorige blog schreef ik nog dat we aan ‘t wachten waren op de finale beslissing om hulp te krijgen voor onze zoon, die autisme heeft en hoog intelligent is. Ik ben afhankelijk van de gemeente en de procedure van de aanvraag duurde lang. Dit bracht spanningen met zich mee. Continu moeten bewijzen dat we een pgb nodig hebben gaf veel druk. Daarnaast moest ik alle ballen in de lucht houden voor de rest van mijn gezin. Tussendoor ging het opstellen van zorgplannen en budgetplannen gewoon door.

Na de definitieve toezegging had ik bij mijzelf een jubelstemming verwacht. Ik dacht dat ik een gevoel van enorme opluchting zou ervaren. Maar op het moment zelf voel ik niets van dat alles. Sterker nog: ik sta nog steeds strak van de spanning.

Ik voel mij rusteloos en besluit de oven schoon te maken. Die spanning moet eruit, dan maar proberen dat te doen door te poetsen. Tijdens het schrobben zie ik het vuil laag voor laag verdwijnen. Dan schiet er door mijn hoofd: het is in dit proces ook zo gegaan. Elke keer deden we een stap vooruit. Brachten we in kaart waar we staan als gezin en legden we uit welke zorg we denken dat onze zoon daarin nodig heeft. Leerden we hulp accepteren in de opvoeding. Leerden we dealen met het ontmoedigingsbeleid dat wordt gevoerd om vooral geen aanvraag te doen voor pgb. 

Ik bleef strijden. Duidelijk maken waar we tegen aanliepen. Had ik dat niet gedaan, dan was argument na argument op elkaar gaan kleven in de aanvraagprocedure en had de gemeente op den duur misschien het pgb wel afgewezen. Maar ik hield de communicatie ‘schoon’. Bleef boenen om te zien: maar hierom hebben we het nodig, dit zit er onder. Ik zie het nu bij de oven: als ik het niet bijhoud, dan koekt vuil laagje over laagje aan. Dan denk je op den duur: geen beginnen meer aan. 

Is dit niet hoe God ook werkt? Ik mag bij Hem komen om elke keer weer mijn zorgen van mij af laten poetsen. Makkelijk is het niet en het doet pijn. Pijn en verdriet die ik heb om de situatie van mijn kind. Terwijl ik alle ‘vuiligheid’ in het afvoerputje laat stromen, weet ik dat God dit gaat gebruiken ten goede. En dat ik vooruit mag kijken naar wat komen gaat.

Op naar het volgende doel! De juiste zorg opstarten die mijn zoon nodig heeft. Thuisbegeleiding, reflexintergratie, sensorische informatieverwerking en logeerzorg. Termen waarvan ik nu nog nauwelijks weet wat ze inhouden, maar waar ik mij in ga verdiepen. Nieuwe kansen breken aan. Gelukkig doe ik het niet alleen. Ik dank God dat hij mensen met kennis heeft gegeven om mijn zoon te kunnen helpen.

Al poetsend stromen ineens de tranen over mijn wangen. Het gevecht om al die extra zorg te kunnen regelen en bekostigen is klaar! Met elke veeg met het schoonmaakdoekje vloeit meer spanning weg. Ik moet lachen. Het is gewoon gelukt! En de oven? Die blinkt me inmiddels tegemoet. 

Katrientje van Dienst

Ik ben Katrientje 42 jaar, getrouwd met Dennis. Samen zijn wij de ouders van Joah [7], Jaron [5] en Jitte [3]. Naast het moeder zijn, ben ik twee dagen in de week gastouder. Ik voel me een geliefde dochter van God en mag graag lezen, schrijven, muziek luisteren en bellen met vriendinnen.