Door de zure appel

‘Joepie! Het is het juni!’, hoor ik mijn kleuterkereltje zeggen als hij uit school komt, gevolgd door: ‘Wil je dan nu het zwembad opzetten?’ In mijn hoofd loop ik mijn takenlijst na: heb ik daar nu wel tijd voor? Eigenlijk niet, maar ik doe het toch. De stapel was en het onkruid tussen de tegels moeten maar wachten.  

Als het badje gereed is voor de eerste plons en mijn zoon er lekker in ligt te spetteren, pak ik een mesje om alsnog het groene onheil tussen de stoeptegels te lijf te gaan. Maar dan valt mijn oog ineens op de appelboom. Hij heeft gaten in de bladeren…kak, luizen. Inmiddels weet ik dat larven van lieveheersbeestjes daar uitermate effectief tegen zijn. ‘Larven kopen’, zet ik op mijn lijstje. Ik ga de strijd met het onkruid aan.

‘Mama, je lijkt wel een tuinvrouw. Je werkt zo hard in de tuin!’, klinkt het niet veel later uit het zwembad. Die opmerking brengt me in een flits drie jaar terug in de tijd, naar die bewuste maand juni waarin we onze laatste weken met Alex beleefden. Het appelboompje stond toen nog in de pot waar we hem ooit in kregen. Het was een zielig, armetierig ding, op sterven na dood. Ik besloot hem toen toch maar in de grond te zetten. Toen ik daarna het huis binnenliep, trof ik Alex huilend aan in zijn bed naast het raam. Hij had gezien wat ik aan het doen was. ‘Dat had ik moeten doen’, zei hij. En toen huilden we samen.

De tuin was zijn ding, ik heb er niet zoveel mee. Groen is mijn lievelingskleur, maar daar houdt het voor mij wel ongeveer op. Ik herinner me ineens het moment weer dat Alex voorstelde om op te schrijven hoe alle planten in de tuin heten, wanneer ze bloeien en wanneer ze gesnoeid moeten worden. Volgens mij maakte hij zich zorgen dat de tuin volledig naar zijn grootje zou gaan onder mijn leiding. Ik lachte het voorstel weg. ‘Dat komt wel goed, schatje. Ik zoek wel een knappe tuinman.’ En toen lachten we samen. 

De appelboom bleef leven. Alex niet. Die junimaand was ondanks de zon en de hitte de donkerste maand ooit. 

Terwijl ik google voor het bestellen van de larven, herinner ik me een tekst uit Matteüs: 

Als je zegt dat de boom goed is, moet je ook zijn vruchten goed vinden. En als je de boom slecht vindt, moet je ook zijn vruchten slecht vinden. Want aan de vruchten kun je zien of een boom goed is of slecht. (Matt. 12:33)

Het is een dapper ding, die boom. Met zijn drie-en-een-halve tak draagt hij zeker 40 appeltjes. Ik weet nu al dat ze enorm zuur zijn en dat alleen mijn kleuter ze lust. Hij volgt Matteüs zonder het te weten en eet ze gewoon. En zo moet dat met zure appels. Er gewoon doorheen bijten. 

Mijn zure appel is de tuin. Het is ook deel van mijn rouwproces, merk ik. Soms peuter ik onkruid en voel ik me helemaal chill. Soms maai ik half jankend het gras. En soms zit ik er met een kop koffie gewoon te genieten.

Ik ben het eens met mijn ventje hoor, juni is een fijne maand. Met groen, zon en een zwembad en alles. Maar juni is ook gewoon een zure appel. De zuurste. En ik heb al drie jaar geen keuze dan er gewoon doorheen te bijten.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.