Een beuk tegen m’n huwelijksboot

Het was tijdens een kraambezoek. Een minimeisje valt in slaap tegen haar moeders borst. Terwijl ik van dit mooie plaatje naast mij op de bank geniet, pak ik mijn cake-slagroom-en-muisjes. ‘Hoe is het nu met je’, vraag ik mijn vriendin, die dus net moeder is geworden. ‘Met mij best wel goed’, antwoordt ze, maar dan komt het: ‘M’n broer gaat scheiden.’ Ik verslik me haast in een hap van het lekkers dat ik aan het verorberen ben. 

De roze wolk maakt plaats voor een iets wat lijkt op buikpijn. Ik voel een knoop in mijn maag. Hoe kan dit? Als er één verliefd stel was in de tijd dat ik haar broer en zijn vriendin meemaakte, dan waren zij het. Dit hebben ze toch nooit gewild voor hun gezin? 

Twee weken later sta ik op het schoolplein. Ik vraag een bekende hoe het gaat en schrik opnieuw. Mooi stel, prachtig gezin, huwelijk kapot. ‘Shit!’, zeg ik hardop tegen mijn man als ik het hem thuis vertel. ‘Hoe kan dit nou?’ 

En nu? We zijn een paar uur verder. De kinderen liggen op bed en ik blijf er maar aan denken. Blijf mezelf maar vragen stellen: zij hadden toch ook niet gedacht dat dit ooit zou gebeuren? Hoe voorkom ik dit? Het is alsof elk huwelijk dat klapt, een beuk tegen mijn huwelijksbootje geeft. Dit wil ik niet. Ik wil een huwelijk tot de laatste dag dat we leven. 

Mijn gedachten gaan terug naar twaalf jaar geleden. Veel mensen vroegen aan ons toen we net getrouwd waren: ‘En, hoe bevalt het getrouwde leven?’ Vaak antwoordde ik een beetje naïef: ‘Nou, eigenlijk steeds leuker’. Waarop ik me gelijk rot voelde, want ik dacht te merken dat mensen eigenlijk willen horen hoe gelukkig je wel niet bent. Ik gaf misschien niet het gewenste antwoord, maar het was wel oprecht. 

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we heel wat conflicten hadden dat eerste jaar. Van praktische dingen zoals het af stemmen van ons slaapritme tot wel of niet doorzetten van familiegewoonten. Verwachtingen die niet met elkaar strookten of anders bleken op gebied van intimiteit en seks. We hebben heel wat gekibbeld, sorry gezegd en uren gepraat over alles wat er voor ons toe deed. Toen dacht ik wel eens: is dit normaal? Nu denk ik: misschien plukken we er op dit moment de vruchten van? Zou het zo kunnen zijn dat je spijt kunt hebben van de gesprekken of conflicten die je niet hebt gevoerd omwille van de harmonie? Is liefde niet ook soms confrontatie? 

Ons huwelijksbootje vaart nu al een tijdje. Drie kinderen aan boord en een paar onstuimige jaren maken de reis echt niet altijd gemakkelijk. Achteraf ben ik zo blij met de tip die een stel uit de kerk ons gaf na de geboorte van onze tweede. Ze raadde ons aan een Marriage Course te volgen. Onder het mom van: ‘Repareer het dak als de zon schijnt en niet pas wanneer het regent.’ 

Wist je dat een boot meer onderhoud vergt dat een huis? De bestanddelen van een schip liggen continu in het water. Bootliefhebbers plegen heel wat uurtjes onderhoud aan hun sloep. Ze schuren, vullen gaatjes op en zetten hem opnieuw in de verf, zodat hij er weer tegen kan als er een storm opsteekt. Maar al die uren onderhoud zie je niet als de booteigenaren lekker relaxt rondzeilen in de zomerzon! 

Mijn gepieker over mogelijke stormen die ons schip zouden kunnen doen zinken, helpen me niet verder. Het nodige onderhoud plegen met mijn man aan ons huwelijksbootje wel. Die Marriage Course gaf ons gespreksstof over specifieke onderwerpen. Die leidde soms tot pittige gesprekken, maar versterkte uiteindelijk zeker onze verbinding. Misschien is het als schuren, gaten vullen en verven. Zodat roest en rot geen kans krijgen. 

Sanne Vels

Sanne Vels | dorpsmeisje | rent achter drie ondernemende jongens aan | getrouwd met de leukste boer van de wereld | creatief | dromen | visie | thee | geniet van het op reis zijn met de Grote Vader | Leert elke dag van haar kroost