Een hart gelijmd met siliconenkit

‘Heb je het gevoel dat je alweer wat gelukkiger bent nu?’ Mijn handen omklemmen de koffiemok die mijn vriendin me even eerder gaf. Ik draai hem zachtjes rond en denk na. 

‘Nee,’ zeg ik. ‘Ik ben niet gelukkiger. Integendeel, eigenlijk. Mijn hart is gebroken.’
Want hoewel mijn relatie in liefde mocht eindigen, neemt het niet weg dat mijn hart brak toen Alex overleed en daarmee weg was. Hij deed dat natuurlijk niet met opzet, maar het gebeurde wel. 

Ik leg haar uit dat er na Alex’ overlijden weinig tijd was om ook maar iets te voelen. Je rolt de dag na de uitvaart het regeldingencircuit in. Alle tijd ging op aan gesprekken met de bank, notaris en honderden mailtjes en belletjes om gegevens aan te laten passen. Tegelijk moest ik ons gezin met drie jonge kinderen, die verder moesten zonder hun papa, weer op de rit zien te krijgen. Ik kan me oprecht niet herinneren wat ik toen precies voelde. 

Daarna volgde een periode van opluchting. Ik kwam op adem en dat voelde heel fijn. Ik genoot van de momenten die ik voor mezelf had. Rust. Stilte. Het gemis en verdriet waren er ook, maar toch was ik toen best gelukkig, denk ik. 

Het bleek geen blijvend gevoel, maar een interbellum. Want na de opluchting werd het winter, met lange, donkere, eenzame avonden. Ik was zo gewend aan ‘samen’ en ik voelde toen pas hoe confronterend ‘alleen’ kan zijn. Hoeveel pijn het doet om alleen met je gebroken hart op de bank te zitten. 

Ik heb God ik weet niet hoe vaak in tranen gevraagd waarom die pijn nou moest. Waarom ik niet in die zomerse opluchting mocht blijven hangen. Ik kreeg geen antwoord. Dacht ik. 

Er was één zinnetje dat ik toen bijzonder vaak onder ogen kreeg, uit Leonard Cohens ‘Anthem’: 

There is a crack in everything, that’s how the light gets in. 

Ik zag pas achteraf wat God deed, wat voor plan Hij had. En dat Hij zijn plan niet uitvoerde op mijn tijd, maar op zijn tijd. Ik had het kunnen weten. Ergens maakte God ruimte in mijn gebroken hart. 

Want inmiddels ben ik weer een winter verder. Die winteravonden op de bank zijn nog steeds lang en donker. Maar ze zijn niet meer eenzaam. ‘Ik voel me echt gelukkiger nu,’ fluister ik op een van de avonden naar links. Ik krijg een arm om me heen. En ik bedenk me dat ik het antwoord aan mijn vriendin moet corrigeren. 

Mijn hart is nog niet heel. En dat wordt het denk ik ook niet meer. De scheuren blijven erin zitten en zijn voelbaar. Sommige stukjes van mijn hart zijn onherstelbaar beschadigd. Sommige scherven blijven scherp. Maar dat is oké. Die scheurtjes en scherven zorgden, ironisch genoeg, juist weer dat er licht naar binnen kon komen. 

Ik denk dat God mijn hart met siliconenkit gelijmd heeft. Een flexibel hart met rauwe rouwrandjes, dat is wat ik nu heb. Maar er is genoeg ruimte voor meer dan één liefde in dat siliconenhart van mij. Gelukkig maar! 

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.