Een kindergebed als geloofsbelijdenis

Vlak voordat Sara werd geboren, kochten mijn man en ik een nieuw bijbels dagboek. Eentje met overdenkingen waar we op konden kauwen. Met niet alleen maar een bijbeltekst en een korte uitleg, zelfs ‘snelle vragen’ bij weinig tijd en vragen om een diepgaander gesprek op gang te brengen. We dachten: dat kunnen wij, ook straks met een baby.

Dan doen we toch net als nu? Nemen we na het avondeten tijd om dat dagboek te lezen, erover door te praten en dan bidden we daarna. Doen we.

Nou, dat doen we dus mooi niet. Het plan van ‘na het avondeten’ valt vaak in duigen. Er ligt inmiddels een laagje stof op het dagboek. Combinatie van niet aangeraakt hebben en niet schoongemaakt hebben, want het huishouden is op een lager pitje komen te staan. Dat ook mijn omgang met God op een lager pitje is komen te staan, had ik niet verwacht.

Ik realiseer me: Sara kiest vaak de avondmaaltijd uit om haar luier vol te poepen. In die zure lucht wil je al niet lang zitten, maar het komt ook geregeld voor dat de gele derrie niet binnen de lijntjes van de luier blijft. Wil je die vlekken nog uit die schattige babykleertjes krijgen, dan moet je wel snel tot actie overgaan.

We hebben een simpeler dagboekje erbij gepakt en zijn vol goede moed begonnen bij dag 1. Tot mijn schrik moet ik bekennen dat we zeven dagen verder bij dag 2 zijn. Waar blijft de tijd? Ik haal me de afgelopen avonden voor de geest. We zijn blij als we na een drukke dag even een rondje kunnen wandelen of op de bank kunnen zitten. Dagboek en Bijbel staan net buiten ons blikveld en hup, vergeten is het weer.

Ik ben denk ik te streng voor mezelf als ik zeg dat mijn omgang met God op een lager pitje is komen te staan. Die is ánders geworden, zoals zoveel is veranderd. Ik vind het al moeilijk om nieuw evenwicht te vinden als moeder, als echtgenote, als vriendin en collega en nu moet ik ook nog nieuwe manieren vinden om met God om te gaan.

Ik leg Sara op bed en zing zoals elke avond: ‘Ik ga slapen, ik ben moe’, net zoals mijn moeder dat voor mij zong. Het couplet ‘’t Boze dat ik heb gedaan’ sla ik trouwens nog even over, ik vind niet dat Sara al iets fout doet. Ik zing verder en vraag of God wil zorgen voor arme kinderen, of Hij zieken wil genezen en of Hij ons als ouders wil bijstaan. En ik vraag of Hij mij dankbaar en gezond weer wil doen laten opstaan.

Het kwartje valt. Woorden van de Here Jezus schieten me te binnen: Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan (Matteüs 18:4). Ik mag weer worden als een kind. Daar hoort geen diepgravende bijbelstudie bij, maar een kindergebed. Dat is voor nu genoeg.

Dit blog is eerder gepubliceerd in 2018

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.