Een muur van wallen

Het is rond 2.30 uur als ik onze oudste dochter hoor hoesten. Vrij snel wordt haar gekuch gevolgd door het welbekende: ‘Mama!’

Wat nou weer?, denk ik en ik voel een stressreactie door mijn lijf schieten. Een schuldgevoel volgt er pijlsnel achteraan. Want als mijn kinderen iets nodig hebben, dan wil ik er voor ze zijn. Al is het midden in de nacht. Dat is goed moederschap. Toch?

Maar de nachten zijn al twee weken in stukjes gebroken. Er is telkens wel een van onze twee dochters wakker. De redenen van de oudste variëren van: ‘Ik heb een snottebel’ tot: ‘Er is niks, hoor’. En van: ‘De deur staat te ver open’ tot: ‘Ik had een enge droom’. Daar komt onze in de nacht huilende peuter bij, die nog niks kan uitleggen en enkel getroost wil worden. Ze wil geborgenheid voelen. 

Het gevolg daarvan? Na 3.00 uur slapen we eigenlijk niet echt meer. En mijn man en ik zijn allebei in de weer. Hij sust de jongste, ik troost de oudste of omgekeerd. En dan staat de interne wekker van de peuter ook nog eens om 5.00 uur ingesteld, dus onze nachtrust is ver te zoeken en onze dagen beginnen extreem vroeg.  

Eigenlijk snap ik die stressreactie in mijn lijf dan ook wel. Heel. Erg. Moe. Dat is mijn staat van zijn. Ik hijs mezelf overeind om bij mijn dochter te gaan kijken en ben nog net op tijd om haar haren naar achter te houden als ik zie dat ze moet spugen. 

Ik help haar een schone pyjama aan te doen en verschoon haar bedje. Als ik zelf weer in bed lig, besef ik dat goed moederschap voor mij betekent dat ik er ben voor mijn meisjes als ze me nodig hebben én dat het oké is om soms te voelen dat het niet altijd leuk is. 

Een paar uur later werp ik bij het ochtendgloren een blik in de spiegel. Kleine oogjes staren terug, met daaronder een stel wallen waar je ‘u’ tegen zegt. Bij mijn man zie ik hetzelfde. Dit is ons leven nu en het is oké dat ik het soms zwaar vind, houd ik mezelf nog maar eens voor. De gedachte sterkt me dat er nog veel meer mama’s en papa’s zijn die in een vergelijkbare situatie zitten. Ik schiet in de lach. Want met al die ouders kunnen we een muur van wallen bouwen die ons sterk houdt, omdat we weten dat we er niet alleen voor staan. Zijn ze toch nog ergens goed voor.

Saskia Mootz

Ik ben Saskia, 41 jaar oud, getrouwd met Willem Jan en mama van twee dochters (4 en 2). Naast het mama zijn, geef ik les op het HBO en zoek ik regelmatig het kind in mezelf op door toneel te spelen, te schrijven en te dansen.