Een ontmoeting met God: zijn we er al bijna?

‘Zijn we er al bijna?’ Bekende vraag voor jou deze vakantie? Ik ga hem vast heel vaak horen op weg naar onze bestemming, maar hij doet me ook terugdenken aan een poosje geleden, toen we met ons gezin naar Opwekking reden. We waren ongeveer een half uur onderweg toen mijn dochter deze vraag al voor de derde keer stelde. Ze was zó opgewonden. Het festival ging vorig jaar aan haar neus voorbij vanwege een oorontsteking en dus kijkt ze er al een jaar naar uit om nu wel te kunnen. 

Ze is inmiddels 4, maar vanwege de coronamaatregelen was ze er nog niet eerder bij. Haar broer wel en hij heeft grootse verhalen verteld aan zijn zusje, waardoor ze allebei enthousiast zijn. Als we, naar hun idee veel te laat, aankomen bij ons huisje vraagt mijn dochter zich af waarom het zo stil is. ´Er zou toch heel veel muziek zijn mama?´, vraagt ze. Ik heb haar misschien niet helemaal goed uitgelegd dat we niet het hele weekend op de camping staan, maar in een huisje op een half uur rijden zodat haar broertje van 7 maanden ´s nachts niet de hele camping wakker gilt. 

De volgende ochtend worden de oudste twee wakker vol energie. Om 7.00 uur zijn we volgens hun echt veel te laat om nog naar het conferentieterrein te gaan, dus we moeten opschieten met aankleden en eten. Deze mama kan er alleen niet zo goed tegen om zo vroeg te moeten haasten als ze vrij is, zeker niet als ze nog geen koffie op heeft. Ik besluit daarom om er even tussen uit te knijpen en een lekker ontbijt te scoren bij de lokale supermarkt. Als iedereen zijn ontbijt op heeft, is het dan echt tijd om de spullen te gaan pakken. De jongste telg van ons gezin heeft echter de eerste nacht niet zo goed geslapen, dus we besluiten hem nog even terug te leggen in zijn bedje. Na een hoop boze woorden van de oudste twee kiezen mijn man en ik onze tactiek. Hij gaat met de twee naar de speeltuin en ik zoek ondertussen de spullen bij elkaar en zorg voor een zak vol gesmeerde bolletjes voor straks. 

Als we dan eindelijk onderweg naar het hoofdpodium hoor ik vanaf de achterbank: ‘Mmama, zijn we er al?’ Het is dezelfde vraag als de dag ervoor, maar deze keer nog voor we de landweg bij ons vakantiehuisje af zijn. Het maakt me aan het lachen, want oh wat is ze enthousiast en wat kijkt ze uit naar deze dag. Na een half uurtje rijden parkeren de we auto en blijken we zo ver bij de ingang vandaan te staan, dat de vraag nogmaals voorbijkomt. ‘Zijn er nu al bijna mama?’ Met de witte tenten van de zendingstent in het zicht kan ik eindelijk zeggen: ‘Ja, lieverd, kijk eens, we zijn er bijna!’ De opluchting is van haar gezicht af te lezen en vrolijk rent ze vooruit. 

Aan het einde van een goede gevulde, muzikale en leerzame dag lopen we terug naar de auto. Dochterlief is moe. Moe van alle indrukken, de vele mensen, het spelen en het ontdekken. ‘Zijn we er al bijna mama?’, vraagt ze vlak voor de uitgang. Morgen mogen we hier opnieuw naar toe, zal ze het dan opnieuw blijven vragen? Ik vermoed van wel. Maar met een glimlach realiseer ik me dat ik die vraag in dit geval niet vaak genoeg horen, want hij laat zien dat de kinderen uitzien naar een ontmoeting met God. 

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.