God als GPS

‘Hoe gaat het pad nu verder?’ Regelmatig stel ik deze vraag aan mijn man. We zijn met ons gezin aan het wandelen in de Schotse Hooglanden. We lopen over hellingen vol gras en heide. Even later klauteren we over rotsen. De paden zijn hier niet gemarkeerd. Ik loop voorop. Ik betrap mezelf erop dat ik steeds wil zien waar het pad naartoe loopt. Dat ik controle wil houden. Maar dat lukt niet. Ondertussen loopt mijn man ergens achter me, wel helemaal ‘in control’ met kaart en GPS. 

Op dat moment moet ik denken aan het moederschap. Daarin wil ik ook zo graag controle houden. Ik weet nog dat mijn oudste de diagnose autisme kreeg, vlak voordat hij 4 jaar werd. Dat ik met de handen in het haar zat, omdat ik niet wist hoe hij naar de basisschool moest. Afscheid nemen was op dat moment zo lastig. Hij klampte zich aan mij vast en moest hard huilen. Ook praatte hij nauwelijks als hij in een vreemde omgeving was.  Ik weet nog hoe bezorgd ik om hem ben geweest. Ik wilde wel vertrouwen op God, maar hield op dat moment ook maar wat graag zelf de touwtjes in handen. Eigenlijk was ik net als Petrus op het meer, die over het meer naar Jezus wil lopen. Maar hij werd bang van de wind, verloor zijn blik op Jezus en voelde hoe hij in het water zakte. Hij keek naar de omstandigheden in plaats van zijn vertrouwen op de Here Jezus te stellen (Mattheüs 14:22-33)

We zijn nu drie schooljaren verder. Met een hart vol dankbaarheid kijk ik terug op deze periode. De start van de basisschool is hard werken geweest voor ons allemaal. Maar we hebben hem zien groeien. Letterlijk, maar ook in zelfvertrouwen. Hij is open gebloeid, heeft vrienden gemaakt. Allemaal zaken die niet zo vanzelfsprekend voor hem zijn. Waar hij veel voor geoefend heeft, met hoogte- en dieptepunten.

Zo zijn er al vele situaties die we met onze jongens met autisme meegemaakt hebben. En terwijl ik nu, tijdens onze vakantie, mijn ene voet voor de andere zet op een pad dat ik nog nooit heb bewandeld, zie ik de overeenkomsten tussen hier en thuis. Toen mijn zoon voor het eerst naar school ging, moest ik de controle uit handen geven. Op nog vele momenten daarna kon ik niet anders dan loslaten, overgeven. Mezelf en mijn kinderen. Aan Hem. Want God was en is ‘in control’. Hij is naast mijn gezin, achter mijn gezin, voor mijn gezin en boven mijn gezin.

‘U bent voor mij en achter mij, U bent om mij heen. Uw hand houdt mij vast’  (Psalm 139 BGT).  

Ik realiseer me opnieuw dat ik er als moeder niet alleen voor sta, maar het samen mag doen! Mijn hemelse Vader is de beste GPS die ik me maar kan wensen in het leven. Aan mij de uitdaging om op Hem te vertrouwen en mijn controle los te laten. Om mijn blik op Jezus gericht te houden in plaats van op de wind om me heen. Terwijl ik bijna struikel over een steen, ben ik in één klap weer in het heden. Schotse Hooglanden, wandelen. Laat ik vooral ook even naar mijn man kijken nu. Zo fijn dat hij als aardse vader van mijn jongens in dit ruige berglandschap ook weet hoe GPS werkt. 

Wendie

Ik ben Wendie, 36 jaar, getrouwd en mama van twee zoons (5 en 8 jaar). Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn en vind het tegelijkertijd een grote uitdaging. Naast het moederschap werk ik en in mijn vrije tijd lees ik graag een goed boek, drink een kopje thee met een vriendin of ga ik op stap met mijn gezin.