God, haal de zijwieltjes maar van mijn fiets

Drie-en-een-half jaar oud is ze. Een peutermeisje met twee grote broers boven haar. Die broers kunnen fietsen. Fietsen in de tuin, crossen over de oprit, fietsen naar school en heel hard racen over de straat. Vanuit de bakfiets zie ik haar kijken naar die twee fietsende jongens. En ik hoor haar zeggen: ‘Als ik later een groot meisje ben, mag ik dat ook. Nu nog niet.’ Zij heeft nog haar kleine fiets met zijwieltjes ter ondersteuning. Daar redt ze zich prima mee, maar zo vrij als haar broers overal over, om en tussendoor fietsen, dat lukt haar met die fiets niet. En dat wil ze overduidelijk wel. 

Ik zelf had bedacht om in de grote vakantie met haar te gaan oefenen om zonder zijwieltjes te fietsen. Nu is ze nog net wat te klein en ik heb geen zin om continu achter haar aan te moeten rennen. Maar ineens is er geen houden meer aan. Ze komt bij me om te zeggen dat de zijwieltjes eraf moeten. NU meteen. Even aarzel ik nog: is ze echt al wel groot genoeg? Maar haar vastberadenheid zorgt ervoor dat ik gereedschap pak en behendig de beugels met extra wieltjes van haar fiets schroef. Ze mag het gaan proberen.  

In haar ogen is het allemaal vrij simpel: ze is ervan overtuigd dat ze na het opstappen probleemloos rondrijdt op twee wielen. Maar als ze eenmaal zit, komt ze erachter dat het niet zo gesmeerd gaat als ze in gedachten had. Al snel volgt de schreeuw om hulp: ‘Mama, hou me vast!’ Direct kom ik in actie en al snel ren ik naast haar fietsje. Ik grijp haar in haar kraag en help haar balanceren op de trappers. Als we een rondje om de boom maken, pak ik haar even extra goed vast. Die boom geeft niet echt mee als we daar in een onbewaakt moment samen tegenaan knallen. 

Dagenlang gaat het zo. Bij het zoveelste ritje rennend naast de fiets, denk ik: oh nee, daar gaan we weer. Haar broers zijn echter razend enthousiast over wat hun zusje laat zien. Ze juichen en moedigen haar aan. Gillen van vreugde als het haar lukt om stukjes helemaal zelf af te leggen. Want ineens gebeurt het, op een recht stuk. Ik heb haar niet meer vast en daar gaat ze. Maar op het moment dat ze het zelf doorheeft, schrikt ze en laat ze alles los. Het stuur én de trappers. Ik ben gelukkig nog in de buurt om haar op te vangen. Even zie ik de schrik in haar ogen, maar een paar seconden later maakt die plaats voor een stralende lach. Ik hoor haar zeggen: ‘Ik ben groot, want ik kan al bijna fietsen’. Ik geef haar een dikke knuffel. 

Die avond denk ik terug aan het fietsavontuur van mijn dochter. Ineens valt me de parallel met mijn geestelijk leven op. Soms is het zo lekker om zijwieltjes te hebben. Ondersteuning te ervaren en in hetzelfde tempo door te trappen. Alles gaat zo zijn gangetje. Maar als het even niet lekker loopt, in mijn gezin of in mijn leven, welke keuze maak ik dan? Soms vraagt God om de zijwieltjes er af te halen en volledig op Hem te vertrouwen. Ik vind dat niet altijd makkelijk en wil maar al te vaak op de zelfde manier door. Als ik dan die keuze maak om zelfstandig met Hem verder te gaan en op Hem vertrouw. Mocht er een moment komen waarop ik even alles loslaat omdat de paniek toeslaat, dan weet ik dat Hij er is om me op te vangen. 

Katrientje van Dienst

Ik ben Katrientje 42 jaar, getrouwd met Dennis. Samen zijn wij de ouders van Joah [7], Jaron [5] en Jitte [3]. Naast het moeder zijn, ben ik twee dagen in de week gastouder. Ik voel me een geliefde dochter van God en mag graag lezen, schrijven, muziek luisteren en bellen met vriendinnen.