Hoera, vakantie! Toch?

Mijn kleine meisje mag sinds april dit jaar naar school. De eerste weken waren pittig voor zowel haar als voor mijzelf. Het begon de avond voor een schooldag al vaak met buikpijn en wat volgde was een onrustige nacht. Iedere ochtend op het schoolplein was het huilen, gillen en moest de juf haar van ons af pellen omdat ze echt niet de klas in wilde. Ze wilde überhaupt niet dat papa of mama weer weg zou gaan. Ik wist dat ik me om moest draaien en niet moest blijven zwaaien, omdat dat alleen maar moeilijker was voor ons allebei. Dat had ik al ervaren bij het kinderdagverblijf waar ze voorheen naar toe ging dus ergens wist ik al waar we aan toe waren. Toch zat ik iedere dag met tranen in mijn ogen en een zwaarmoedig hart op de fiets terug naar huis. Ik vroeg me dagelijks af waarom ik dit deed en haar zo hartverscheurend liet huilen. Toch kregen we iedere dag nog voor het 9.00 uur was een berichtje van de juf dat onze dochter het zo ontzettend naar haar zin had en lekker aan het spelen was. 

En nu is het bijna vakantie. In de avond gaat ze makkelijker slapen, zonder buikpijn en zonder tranen. Ze is moe van het spelen en alle dingen die ze leert, iedere dag opnieuw. Eenmaal bij school aangekomen brengen we eerst haar grote broer naar het achterplein en roept ze steevast: ´Mama, schiet eens op´. Aangekomen bij het kleuterplein springt ze vrolijk de bakfiets uit, geeft een dikke kus, pakt me stevig vast voor een knuffel en rent het plein op. Ze vergeet iedere ochtend de juf gedag te zeggen want ze rent direct naar de schommel om te wachten tot ze aan de beurt is. Zodra de tweede bel gaat, volgt ze netjes de instructies op van de juf en gaat in de rij op haar plekje staan. Daarna zwaait ze zo hard dat ik nog eens verwacht dat ze naar het ziekenhuis moet om haar arm in de kom te laten zetten. Net zo blij komt ze weer naar buiten aan het einde van de schooldag. Als een dartelend hertje rent ze op ons af. Het is heerlijk om haar blijdschap te zien. Ze vertelt honderduit over de kindjes in de klas en alles wat ze heeft geleerd. 

Het laat me beseffen dat ik mijn moedergevoel prima in orde heb. Dat ik de juiste keuze gemaakt heb door in het begin zo duidelijk te zijn bij het wegbrengritueel. En hoe het na de zomervakantie gaat? Ik kijk er eerlijk gezegd met een beetje angst en beven naar. Het ritme was zo lekker nu, de regelmaat zo fijn. Maar ik heb vertrouwen. Zo nodig beginnen we gewoon opnieuw in hetzelfde ritme van losweken en loslaten. Hoewel ik zo nu en dan twijfel, overheerst het vertrouwen dat het goedkomt. We komen er wel. En we gaan tenslotte nog op vakantie en in en om het huis is genoeg te beleven. Als ze met hetzelfde enthousiasme als nu straks weer op het schoolplein staat, mag de juf er straks wel een ochtendje voor uittrekken om onze dame haar vakantieverhalen te laten vertellen. 

Marga Feith

Ik ben Marga, 36 jaar en getrouwd met Reinier. We zijn de trotse ouders van Jesse (7), Esther (4) en Judah (5mnd).  Ik geniet van mijn taak als mama maar ook van mijn werk als medisch secretaresse bij een fysiopraktijk voor 2 dagen. Om tot rust te komen loop ik graag in de duinen of door de bollenstreek maar ook met het koken van een lekkere maaltijd doe je me een groot plezier.