Kijk me aan, ik ben niet bang 

‘Kijk me aan!’ Ik spreek mijn drie blauwoogjes streng toe, want ik wil er zeker van zijn dat ze geen fratsen uithalen bij de oppas. Die gaat hen straks op bed leggen namelijk. ‘Ben ik duidelijk?’, voeg ik er nog even aan toe. Ik zie mijn kroost knikken.  

Ik vertrek naar mijn bijbelkring. Daar komt 1 Korintiërs 15:26 ter sprake, waar Paulus aangeeft dat de dood de laatste vijand is die overwonnen moet worden. ‘Hoe ervaar jij de macht van de dood?’, is de vraag die deze avond naar voren komt. Hij resulteert in een gesprek over de onzekerheid van doodgaan, dierbaren loslaten, afscheid nemen en de hemel. Ik houd me wat afzijdig. Het gaat bij mij al zo vaak over de dood, ik weet niet of ik hier nu zin in heb. Tot ik me realiseer: iedereen hier is op een bepaalde manier bang voor de dood.  

‘Ik ben niet bang’, zeg ik. Te vaak heb ik de dood in de ogen gekeken. Of beter gezegd, de dood heeft mij in mijn eveneens blauwe ogen gekeken. Drie keer in drie jaar. Ik vervolg: ‘Ik ben er nog, ik ben drie keer verder gegaan. Er drie keer sterker door geworden. Ik geloof niet dat de dood zoveel macht heeft, dat ik er nog bang van word.’ Ik besef dat ik iets heel groots zeg, maar zo voelt het. 

Weer thuis kijk ik even bij de kids. Zouden zij bang zijn voor de dood, vraag ik me af terwijl ik de jongste instop. Ik hoop van niet.  

Het is een paar weken later als we aan tafel zitten en het gesprek komt op doodgaan. ‘Ik ben blij dat papa koos voor een kist en niet voor zo’n oven’, zegt mijn tiener. Mijn andere dochter vraagt zich af wat er met de knuffels gebeurt die met papa meegingen de kist in. Mijn kleine jongen begint te huilen. Omdat hij geen boterham met hagelslag meer mag, zegt hij. Ik weet beter, maar ik laat het.  

In hun jonge leventje zijn ze vaker met de dood geconfronteerd dan zou moeten. En als ik het al heftig vind, hoe moet het voor hen zijn? We praten er altijd open en eerlijk over. In Jip en Janneke-taal, maar er is geen taboe. Soms is dat confronterend, maar ik zie ze ook groeien. Ze denken erover na en hebben een mening.  

Ze zagen oma en opa in de kist. Ze stonden bij het bed van hun vader, in het holst van de nacht, een paar minuten nadat hij was overleden. Ze hielpen papa in de kist leggen. De oudste deed zijn horloge af. De middelste schoof met gepaste trots het deksel op de kist. De peuter schroefde met het puntje van zijn tong uit de mond de kist dicht. En zo maakten ze kennis met de dood. Zonder schroom, zonder angst.  

Na het eten zet ik mijn koptelefoon op. Ik moet even bijkomen van het gesprek. ‘Death has lost its grip on me’, zingt Phil Wickham in ‘Living Hope’.  

En zo voelt het inderdaad. De dood heeft geen grip meer. Ik ben niet bang. En dat komt door al het verlies, maar ook door Jezus. Hij overwon allang mijn angst.  

Wat hoop ik dat op een dag, als het nodig is, die drie blauwogen van mij ook tegen de dood zeggen: ‘Kijk me maar aan. Je krijgt mij er niet onder, ik ben niet bang. Is dat duidelijk?’ En dat ze dat zeggen omdat ze weten dat Jezus hun Living Hope is. 

Dit blog is eerder gepubliceerd in augustus 2022

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.