Negen maanden loslaten

‘Mam, wil je met me mee naar de Buitenlandbeurs in Utrecht?’, lees ik in een appje van mijn middelste dochter. Een vraag waar ik niet van sta te kijken. Mijn dochter rondt dit jaar haar middelbare school af en is al een tijdje bezig met het zoeken naar een geschikte vervolgopleiding. Die vond ze tot op heden niet. Dat leidde ertoe dat ze kortgeleden besloot een tussenjaar te nemen waarin ze op reis wil naar het buitenland. Om ideeën op te doen voor de invulling daarvan ga ik op haar verzoek in en vergezel ik haar naar de Buitenlandbeurs. 

Ter plaatse trekt mijn dochter mij gelijk de Aziatische hoek in, waarin landen als China gepromoot worden. De ogen van mijn dochter glinsteren als ze de posters leest. Er volgt een gesprek tussen mijn dochter met een Chinese vrouw waarin ik het wederzijds enthousiasme over de cultuur, het land en de taal hoor en voel. De vrouw blijkt een bureau voor au pairs te runnen. Mijn dochter gaat daarop aan en het gesprek eindigt met het uitwisselen van telefoonnummers. We krijgen een folder mee en vervolgen onze reis over de beurs. 

Ik zie en merk zoveel nieuwsgierigheid bij mijn dochter dat het mij een beetje benauwt. Mijn dochter naar China?! Alles in mij zegt dat ik dit niet wil, maar er is geen tijd om bij dat gevoel stil te staan. Ik moet het gevoel ook wel parkeren, anders komen we nergens meer vandaag. Aan het einde van de middag blijkt China nog steeds te zijn wat mijn dochter wil. Wat nu? We spreken af ons beursbezoek te laten bezinken en er later op terug te komen.

De keuze voor China komt trouwens niet als verrassing. Mijn dochter is al jaren geïnteresseerd in de Aziatische cultuur en weet er inmiddels het nodige vanaf. Ze kan al aardig wat woordjes Chinees en met regelmaat mogen wij proeven van de Aziatische gerechten die ze op tafel zet. Hoewel ik het in mijn hoofd allemaal kan verklaren, vertelt mijn moederhart mij iets heel anders. Ik voel een intens verlangen om haar dichtbij me te houden, China is zo ver weg. Ik wil haar beschermen en niet blootstellen aan het communistische regime dat daar heerst. Ik wil haar veiligheid bieden en dat lukt niet als ze zo ver weg is. 

Een paar weken na de Buitenlandbeurs komt mijn dochter zelfverzekerd naar me toe. Ze is eruit: ze wil als au pair naar China. Terwijl ik naar haar motivatie luister, merk ik dat mijn gevoel van benauwdheid langzaam plaatsmaakt voor trots en bewondering. In alles laat ze zien en horen dat zij klaar is voor deze stap in haar leven. Nu ik nog. 

Inmiddels weet ik de datum waarop ze op het vliegtuig stapt om die grote, verre reis te maken. Over negen maanden is het zover. Negen maanden. Precies het aantal maanden dat ik nodig had om me voor te bereiden op haar geboorte, ruim 18 jaar geleden. Vol trots en bewondering was ik toen ze in mijn armen werd gelegd, klaar om de wereld tegemoet te treden.  

Nu heb ik weer negen maanden om mezelf voor te bereiden. Maar nu niet om haar in mijn armen te houden, maar om haar los te laten en uit te zwaaien. De wijde wereld in. 

Lydia Wiebenga

Ik ben Lydia, 42 jaar en getrouwd met Mark. Samen zijn wij dankbare ouders van drie dochters: Talitha (20), Jaelle (18) en Noëmi (15, ontwikkelingsleeftijd 4-6 jaar). Naast mijn gezin werk ik 20 uur per week als medisch secretaresse in een ziekenhuis. In mijn vrije tijd ben ik regelmatig in de sportschool te vinden, of buiten op wielrenfiets of aan de wandel. Naast het sporten hou ik van een goed boek en word ik heel blij van goede en fijne gesprekken.