Saboteren van mezelf

‘Wie coacht jou eigenlijk?’, vroeg een van de Power to the Mama’s teamleden mij vorig jaar zomer. Het was een hectische tijd met keuzes rondom nieuwe website, privé dingen met de kids, financiën en opzeggen van mijn prachtige kantoorruimte. Het was veel en ik kwam er niet helemaal uit, en dat zag zij. 

‘Goede vraag, ik praat wel eens met mensen, gelukkig,’ antwoordde ik. Wat ook zo is, maar haar opmerking zette me toch aan het denken. Als je als coach anderen wilt helpen, dan moet je zelf ook openstaan voor feedback en blijven leren. En omdat we allemaal blinde vlekken hebben, kan je dat niet allemaal zelf. Zeker niet in periodes waarbij veel aan de hand is. 

Ik besloot dus naast praten met andere ondernemers en vriendinnen, ook een paar coachgesprekken te plannen. Met als doel om mezelf weer aan te scherpen en helder te krijgen waarom ik doe wat ik doe. En of ik nog op de juiste weg zit. Afgelopen vrijdag had ik zo’n gesprek en er gebeurde iets bijzonders. Of eigenlijk iets vreemds, want op een gegeven moment hoorde ik mezelf een paar keer hetzelfde zeggen. Ik werd er ongemakkelijk van. En ik kwam er gewoon niet meer uit, tot ik naar buiten liep en dacht: wat gebeurde hier nou? Ik zit mezelf gewoon te saboteren met gedachten en antwoorden die eigenlijk helemaal niet kloppen! 

Tijdens de wandeling die ik maakte van de coach naar het station, draaide ik het gesprek als een film opnieuw af. En ik kwam tot het inzicht dat ik me heel veel heb aangepast aan anderen, uit angst niet gezien te worden of om juist verbinding te verliezen. Dat ik – zonder het echt te beseffen – soort van sociaal wenselijk bezig ben geweest, omdat ik afging op een soort verwachting die er van dingen is (omdat ik moeder ben, vrouw ben, hoogopgeleid, gelovig ben bijvoorbeeld). Oh, en wat baalde ik er van toen ik dat besefte, want dat is helemaal NIET wat ik wil! Waar ik juist voor wil waken…

Begrijp me niet verkeerd, rekening met elkaar houden is natuurlijk altijd een goed idee. Maar het wordt vervelend als je jezelf, je eigen ideeën, gedachten en behoeften daardoor steeds wegcijfert. Dan houd je wel rekening met de ander, maar houdt die ook rekening met jou? Kan de ander dat überhaupt als die niet precies weet wat je nodig hebt?

Als je merkt dat wat je doet, eigenlijk niet past, gaat dat wringen. Daardoor worden dingen niet leuk meer en kan er frustratie komen. Je energie lekt weg, en dat gaat problemen geven.

Het was voor mij gelukkig een eyeopener op het goede moment, dat me weer dichter bij mijzelf heeft gebracht maar ook bij dat wat er in mijn hart speelt. Bij wat ik geloof dat daar door God in is gelegd om te onderzoeken. Persoonlijk betekent dat meer ruimte voor verbinding, mijn gezin en creativiteit (tevens mijn kernwaarden). Voor Power to the Mama’s betekent dat bredere onderwerpen bespreekbaar maken, meer in gesprek gaan met moeders, taboes doorbreken en vooral over Gods kracht en liefde blijven delen voor in onze gezinnen. Ook al weet ik nog niet wat dit voor de toekomst betekent, ik ben blij dat ik tot die inzichten ben gekomen. Want daardoor krijgen jullie ook betere blogs, betere programma’s en andere content te zien.

Wat het laatste coachgesprek mij heeft opgeleverd? Acceptatie en daardoor vrijheid, althans het begin ervan. En daarmee ga ik anders op weg, de rest van mijn leven in. Dat gun ik jou ook!

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |