Schitterende scherven

‘Hoe gaat het nu met je?’ Tranen schieten in mijn ogen, elke keer als ik deze vraag hoor. Ik voel de brok in mijn keel. De vraag is lief en meelevend bedoeld en ik waardeer het dat familie, vrienden en mensen uit de kerk hem stellen. 

Het is ook zo’n logische vraag na de turbulente maanden die we doormaakten. Met een pittig laatste trimester van mijn zwangerschap, waarin de baby in mijn buik als een raket groeide en de gynaecoloog vond dat hij er met 39 weken toch echt uit moest. Met acute blindedarmontsteking bij mijn man op de dag dat mijn bevalling ingeleid zou worden. Hij moest eerst geopereerd en twee dagen later werd ik alsnog ingeleid. Gelukkig voor hem vorderde de bevalling voor geen meter en kon hij herstellen, maar voor mij waren die dagen waarin de hele trukendoos uit de kast werd gehaald om ons kindje geboren te laten worden een fysieke en mentale uitputtingsslag. 

En toen was onze zoon daar, na een heel pittige bevalling die eindigde in een keizersnede, en moesten zowel mijn man als ik herstellen van een buikoperatie. Tel daarbij op dat onze andere twee kinderen moesten wennen aan de nieuwe gezinssituatie en twee ouders die hen ineens niet meer konden optillen en borstvoeding die niet goed op gang wilde komen door een te kort tongriempje en lipbandje, waar onze jongste aan werd geholpen toen hij vijf dagen oud was. O ja, en dan was er ook nog het RS-virus, brak onze dochter haar arm en viel onze vakantie in het water omdat ik griep kreeg die eindigde in borstontsteking. 

Op de vraag ‘hoe gaat het?’ kon ik alleen maar met tranen in mijn ogen antwoorden: ‘Het voelt alsof ik nog in duizend stukjes uit elkaar lig’. Gelukkig had ik al ouderschapsverlof aan mijn bevalling vastgeknoopt. Terwijl ik na mijn vorige twee bevallingen fluitend na tien weken weer aan het werk ging, was ik daar dit keer helemaal niet aan toe. 

Om even een middag en avond voor mezelf te hebben, ga ik met een vriendin naar een christelijk event. Ik ben nog geen vijf minuten binnen als ik een bekende tegenkom die me dé vraag stelt. Ik loop alweer te janken. Wat doe ik hier, dit is veel te veel voor me, schoot het door me heen. 

Later die dag kun je voor je laten bidden. Meestal laat ik me daarvan weerhouden door allerlei innerlijke kritische stemmen die zeggen dat ik dat toch niet nodig heb, dat er altijd mensen zijn bij wie het slechter gaat en dat ik het bovendien te spannend vind om überhaupt naar zo’n gebedsteam toe te lopen. Ik krijg nu geen tijd om na te denken. Er stapt namelijk iemand op mij af met de vraag of ze voor me mag bidden. Ik vertel kort over mijn gebroken gevoel. Net daarvoor schreef ik in mijn notitieboekje dat ik ernaar verlang dat Gods licht weer in mij en door mij gaat schijnen. 

De vrouw begint te bidden en ineens is ze even stil. Daarna vervolgt ze met de woorden: ‘Nadine, ik zie een heel groot en fel licht dat door jou heen schijnt. En weet je wat nou het mooie is van al die stukjes die jij ervaart? Omdat er zoveel stukjes liggen, kan het licht veel meer kanten op schijnen.’ Ik open mijn ogen en voel me een stuk lichter. Het is niet erg dat ik nog uit elkaar lig, God gebruikt het ten goede. Ook met deze schitterende scherven waaruit mijn leven nu bestaat, kan ik het leven aan. 

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.