Slotlied

Daar sta ik dan. Tussen vijf kinderen en met mijn lief drie stoelen verderop. Mijn linkerarm om mijn bijna-negenjarige. De kleuter op mijn rechterheup. Mijn puber rechts naast me. Ik houd ze stevig vast, waar ik maar kan. We zingen het slotlied van de kerkdienst. Het lied dat ook het slotlied was van Alex’ leven met ons, het lied dat we bij zijn open graf zongen: Jezus Overwinnaar.  

Daar sta ik dan. Het is het begin van een feestweek vol verdriet en herinneringen. Of een verdrietweek vol feestjes. Ik weet zo net nog niet welke versie het gaat worden. Dat is elk jaar weer een verrassing. 

Het is een week waarin ik vaak terugdenk. Bijvoorbeeld aan deze week exact zeven jaar geleden, toen Alex en ik tekenden voor ons ‘hier gaan we samen oud worden-huis’. Of aan precies vijf jaar geleden, toen ineens alle fundamenten weg waren in dat huis, door de allesvernietigende diagnose van longkanker. Maar het is ook de week waarin we vieren dat mijn middelste alweer 9 jaar wordt! 

Ik voel mijn stem haperen bij het begin van het refrein. Ik sluit mijn ogen en waan me even weer bij dat graf, 3,5 jaar geleden, op een hete junidag. Toen probeerde ik ook mijn kinderen zo goed mogelijk vast te houden tijdens dit lied. Vroeg ik me wanhopig af hoe ik het in vredesnaam moest gaan doen met mijn drie kleintjes en zo immens veel verdriet. Ik weet het nog als de dag van gisteren.

Maar die dag van gisteren is al zo lang geleden. De tijd glipt me door de vingers. Want inmiddels zijn mijn kleintjes geen kleintjes meer. De puber heeft dezelfde kledingmaat als ik. De bijna-tiener een flinke oorbellencollectie. En die peuter van toen is nu een kleuter die zijn eigen veters strikt. Als ik ze nu stevig wil vasthouden, wurmen ze zich meestal snel los. 

Zelf ben ik ook gegroeid, besef ik. Want ik heb het toch echt in vredesnaam gedaan met drie kleintjes en al dat verdriet. En het lukte me zelfs om ook weer liefde te gaan voelen voor een ander. 

Terwijl ik ondertussen met een brok in mijn keel probeer door te zingen, blijft mijn hoofd maar steeds hangen bij de eerste zin:

Waar U verschijnt wordt alles nieuw

Hóe waar is die tekst, realiseer ik me. Want God was er al die tijd. Hij heeft ons naar dit punt geleid. Naar het punt van even grote kledingmaten, oorbellen en schoenveters. Naar het punt van opnieuw mogen liefhebben met mijn eerste liefde stevig verankerd in mijn hart. 

Ik kijk naar drie stoelen links van mij, naar de man met een kleine blonde krullenbol aan hem vastgeplakt. Ik kijk helemaal naar rechts. Naar het lieve kereltje dat ook bij hem hoort. Ik druk mijn eigen kroost nog even dicht tegen me aan.

Het slotlied is ineens niet meer alleen het slotlied van een dienst. Het is niet meer een slotlied over een einde van een leven met Alex. Het is ook een beginlied. Want hier staat mijn toekomst. Ik sta er letterlijk midden tussen. 

Hier staat mijn ‘alles nieuw’.

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.