Tranen bij een simpele vraag

‘Hoe gaat het?’ De verpleegkundige van het consultatiebureau vraagt het tussen neus en lippen door, terwijl ik Daniël net tot op zijn luier heb uitgekleed om gewogen te worden. Ze is meerdere keren bij ons thuis geweest in de hectische tijd na de bevalling met keizersnee en de blindedarmontsteking die Erwin had net voor ik moest bevallen. Na die huisbezoeken appte ze nog regelmatig hoe het met me ging, een betrokkenheid die ik erg waardeer. Vandaag sta ik niet bij haar ingepland, dus schiet ze me even aan in de wachtruimte. Ik kan de tranen niet tegenhouden. Ik probeer ze nog weg te slikken, maar het lukt niet. ‘Zal ik even thuis bij je langskomen’, vraagt ze. Ik knik en we maken een afspraak. 

Het komt vast doordat Daniël zo slecht slaapt, denk ik nog. Een combinatie van slaaptekort met drukte als zelfstandig ondernemer en twee kleuters in huis. Daarom ben ik vast zo moe. Na tien maanden voel ik me nog steeds niet goed hersteld van de laatste zwangerschap. Fysiek niet, als ik bedenk dat sporten nog steeds niet goed lukt en ik na een keer bootcamp proberen een week lang kamp met spierpijn. Maar ook mentaal niet, omdat ik intussen bang ben opnieuw een depressie te krijgen. Ik voel me bij vlagen weer zo somber en angstig. En een paar dagen later komen de waterlanders alweer uit het niets. Dit keer sta ik op het schoolplein en stelt een moeder die ook haar kinderen komt ophalen me weer diezelfde vraag: ‘Hoe gaat het?’

Niet goed, vertel ik haar met tranen in mijn ogen. Maar wat er precies is, weet ik niet. Ik slaap slecht, zweet de hele dag als een otter en zelfs als ik relaxt sta te douchen, geeft mijn smartwatch aan dat ik goed aan het sporten ben omdat ik een hoge hartslag heb. In rust! Torenhoog blijft ie, ook al doe ik helemaal niets en bovendien ben ik duizelig.

Als ik een paar dagen later alleen met Daniël thuis ben en rustig in de stoel een boekje zit voor te lezen, voel ik het opnieuw: het lijkt alsof mijn hart uit mijn borstkas bonkt. Hier klopt iets niet, bedenk ik me en ik bel de huisarts. Die wil bloed laten prikken en een dag later weet ik wat er aan de hand is: een te snel werkende schildklier, de ziekte van Graves. Een auto-immuunziekte die kan opvlammen na een zwangerschap.

Inmiddels zit ik aan de medicijnen die mijn schildklier afremmen en pilletjes die mijn hart wat tot rust brengen. Er staat een afspraak bij de internist gepland en ik moet regelmatig mijn bloed laten prikken. Hier ben ik nog minstens een jaar zoet mee, heb ik al gehoord. 

‘Hoe gaat het?’, appt een goede vriendin me een week na de diagnose. Ik voel me nog steeds belabberd en het hakt er wel even dat ik nu zomaar ziek ben en in een medische mallemolen ben beland. Toch schieten deze keer niet de tranen in mijn ogen van stress en radeloosheid, maar van opluchting. Al mijn vage klachten komen ergens vandaan. De gejaagdheid, de onrust, het labiele en dat hart dat op hol is. Ik ben niet gek. Het is nu nog alle lichamelijke en geestelijke ongemakken verdragen tot de schildkliermedicijnen gaan werken, wat wel een aantal weken kan duren. 

Dan hoop ik dat je me die simpele vraag weer kunt stellen zonder dat de sluizen opengaan. Het komt goed.  

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.