Vaker naar de eendjes

Onze jongste is een jaar geworden. Een jaar! Als ik er even een cliché in mag gooien: waar is de tijd gebleven? Ik herinner me dat ik bij mijn eerste twee kinderen toen ze baby en dreumes waren heel veel met ze rondreed in de kinderwagen. Even naar het bos, even het dorp in, even naar de eendjes. 

Bij de derde is dat anders. Hij moet mee in het dagelijkste ritme van broer en zus naar school brengen en het huishouden. Slapen doet hij wanneer mij dat tussen alle bezigheden uitkomt. Ongemerkt rijgen die zich aaneen, tot ik weer op het schoolplein sta, iedereen naar huis loods en eten ga koken. Ik betrap mezelf erop dat ik nog niet één keer met mijn jongste naar de plas dicht bij ons huis heb gewandeld om de eendjes te voeren. 

Maar Daniël trok zelf wel aan de bel toen dat uitblijven van een heldere structuur en ritme van slaapjes en wakker zijn hem begon op te breken. Maandenlang hield hij ons ’s avonds wakker. Als de oudste twee net op bed lagen, deed hij allesbehalve slapen. Hij krijste de hele buurt bij elkaar, was nergens tevreden mee. Niet met rondjes wandelen, niet met een fles warme melk, niet met liedjes zingen. We dachten dat het een flexibele baby was, net als de andere twee. Ja, overdag ging hij prima overal in mee, maar ’s avonds eiste hij zijn aandacht op. Bovendien kwam hij dan ook vaak ’s nachts nog één of twee keer. 

Het advies van het consultatiebureau? Structuur aanbrengen, vaste slaap- en wakkertijden aanhouden. Slapen in zijn bed en niet overal en nergens. Dat betekende heel wat geregel en hulp vragen bij halen en brengen van de twee kleuters. Ik kon vaak niet om 14.45 uur op het schoolplein staan, omdat Daniël dan nog sliep. Maar het wierp zijn vruchten af, evenals een bezoek aan de fysio. Met een geblokkeerde nekwervel en een vastzittend SI-gewricht ligt het ook niet lekker in je bed. 

Ondertussen waren mijn man en ik aan het eind van ons Latijn, na zoveel onrustige avonden en gebroken nachten. Maar hoppa, er liepen nog twee kleintjes rond, dus tijd om stil te staan was er niet. Ik denderde maar door dit eerste jaar van Daniëls leven. Kon ik misschien iets aan doen, maar niet alles. De ziekte van Graves zorgde er ook voor dat mijn lichaam dag en nacht in de hoogste versnelling stond. Nu ik weet dat ik die auto-immuunziekte heb en het ook rustiger aan moet doen, blijkt een strakke dagstructuur ook heilzaam voor mij. 

De internist zei tijdens de laatste afspraak dat ik wel mag bewegen, als ik er maar niet mijn hartslag mee omhoog breng. Door de ziekte van Graves is mijn hartslag in rust al veel hoger dan bij een gezond persoon. Wat dus kan? Fietsen, rustig zwemmen en, juist: wandelen. Kom maar hier met die wandelwagen. Eendjes, we komen eraan! 

Nadine Folkers

Mama van Sara en Jasper, echtgenote van Erwin. Weet dat ze ook een geliefde dochter van God is, al vindt ze dat soms lastig om te bevatten. Is een grote liefhebber van lezen en schrijven. Doet graag bootcamp in de buitenlucht. Wordt blij van de geur van verse koffie en bakt daar het liefst zelf iets lekkers bij.