Zwangerschapskwaaltjes 3.0

Zwanger zijn is een wonderlijke staat van zijn. Ik vind het écht heel bijzonder en niet vanzelfsprekend om een kindje in mijn buik te dragen. Maar ook vind ik zwanger zijn soms best even pittig. Je zou denken dat ik na twee eerdere zwangerschappen precies weet wat mij te wachten staat aan zwangerschapskwaaltjes tijdens deze wonderlijke negen maanden periode. Dat dacht ik ook. Alleen was ik een paar dingen toch spontaan vergeten.

1. Ik was vergeten hoe vermoeiend het is om zwanger te zijn

Mensen echt, hoe houd je dit vol? Ik ben niet vooruit te branden, heb een hoofd dat vaak niet wil meewerken en het tempo van de allertraagste slak. Dat was zeker tot de veertiende week mijn status. En dat dan in een gezin met een energieke kleuter en een puberende peuter. En een hoop deadlines voor mijn werk. Terwijl ik het zo ‘ruim’ gepland had gebaseerd op de ervaringen uit het verleden, dacht ik. Deze vermoeidheid bleek toch weer anders van aard dan die bij de vorige twee zwangerschappen.

2. Hormonen maken een monster van mij

Dat ik chagrijnig kan zijn als ik zwanger ben wist ik al van de jongens. Maar in deze zwangerschap is het nog veel erger. Ik weet niet wat voor hormonen er door mijn lijf gieren, maar ze zorgen ervoor dat ik van me af wil slaan als ik iemand dingen hoor zeggen die me niet zinnen. Bijvoorbeeld laatst op de fiets, toen een groepje jongvolwassenen voorbijfietste en een van de jongens met brutale toon zei: ‘wat kijk je nou?’ Ik keek helemaal niet eens. Het is dat ik een kind achterop had, maar anders had ik m’n elle boog even uitgestoken. 😋

3. Spataders zorgen voor een haat-liefde verhouding

Ik weet niet of moeders dit herkennen, maar sinds het begin van de zwangerschap ontstaan er allerlei netwerken van spataders op mijn benen. Een wegenkaart is er niks bij. Bij de derde zwangerschap is het nu alleen nóg erger en begint het hier en daar ook pijn te doen, dus eigenlijk kan ik niet meer zonder mijn speciaal aangemeten steunpanty. Wat een haat-liefde-verhouding oplevert, want weet je hoe irritant het is om die dingen aan te krijgen? Naast mega-zwanger voel ik me nu ook nog eens bejaard en zit ik ’s ochtends een kwartier te klooien met zo’n superstrakke panty. Die ook nog eens een broeikas maakt van mijn lijf met deze temperaturen.

Tel daarbij nog slapeloze nachten, bandenpijn, en een rood vlammend rosacea gezicht bij op en je begrijpt vast dat zwanger zijn superbijzonder is, maar niet altijd plezierig is. Ook niet voor mijn man trouwens, want die krijgt regelmatig een gemene ‘zoek het uit’ of ‘je kan ook nooit eens…’ hormonster naar z’n hoofd geslingerd. En de jongens moeten het ook regelmatig doen met een moeder die haar stem verheft en kortaf is.

Gelukkig zijn we bijna op de helft en staan deze kwaaltjes niet in verhouding tot het wonder dat in mijn buik groeit. Want het trappelende mini-mensje maakt het ’t allemaal waard. Tot de geboorte doen we rustiger aan, neem ik het leven met een extra korreltje zout en maak ik me maar niet zo druk om hoe het nu even is. De meeste kwaaltjes verdwijnen na de bevalling weer als sneeuw voor de zon. Toch?

En als ze later groot is, mag ze me gewoon helpen met die steunpanty’s aantrekken als ik echt bejaard ben.

Foto: Unsplash, dus niet mijn buik ;-)

P.S. Ken je iemand die zwanger is? Speciaal voor mama’s to be schreef ik het Kraamjournal, een boek die je meeneemt door de eerste 12 bijzondere weken van het moederschap. Met verhalen over de roze en grijze wolken, mooie momenten, informatie van professionals, wekelijks tijd met God en schrijfruimte. Check het boek hier!