Ratrace
Dit blog schreef ik toen Jesse (onze middelste) 10 maanden oud was. In die periode leerde ik keuzes maken, grenzen stellen en vooral afstemmen op mezelf, mijn gezin en God. De ratrace is soms weer even terug, maar doordat ik weet wat dan nodig is, ben ik er steeds sneller weer uit.
Terwijl ik naar huis fiets na een gesprek op mijn werk, luister ik naar het rammelende fietszitje op mijn stuur. Het gerammel maakt me rustig. Ik denk terug aan een gesprek dat ik vijf maanden geleden had met mijn therapeut. Over dat ik toen echt op was, moe was, het even niet meer zag zitten. Toen fietste ik ook in een wolk van gedachten naar huis. De vermoeidheid en de mist in mijn hoofd na de geboorte van onze tweede, zijn gelukkig steeds meer aan het verdwijnen. Het normale leven settelt zich. En dat brengt keuzes met zich mee die ik niet had voorzien.
Vroeger, voordat ik moeder werd, waren deze keuzes niet aan de orde. Ik pakte alles aan wat ik pakken kon. Stond altijd open voor nog een studie of cursus. Ik was een workaholic en had daarnaast een rijk sociaal leven. Deed ook nog vrijwilligerswerk. Ik was een vrouw met 126 ballen in de lucht.
Maar dat kan niet meer. Ik kan het niet meer. Dat besef ik steeds meer. Ik vind mijn werk superleuk, maar ik leef niet meer om te werken. Want ik ben moeder. Met hart en ziel. Thuis zijn er twee kleine jongetjes die geen rekening houden met dat de tijd zo snel gaat. Zij kunnen hun groeiproces niet even op pauze zetten totdat ik mee kan gaan in hun ontwikkeling. Omdat er zoveel andere dingen zijn die mijn aandacht vragen. Nee. Het is juist andersom. Ik moet sommige dingen even op pauze zetten zodat ik met hen kan meegaan.
Nu moet ik gaan kiezen. Ga ik mijn hart volgen en meer tijd maken voor mijn jongens? Of blijf ik jagen door de dagen omdat ‘men’ vindt dat ik het allemaal zo goed kan? Omdat ik mijn talenten optimaal moet benutten? Omdat het zo normaal is om het te doen? Iedere vrouw met kinderen werkt toch?
Ik heb er gewoon geen zin meer in, in die ratrace van het leven.
Thuis zijn twee jongens die gaan als een tierelier. Even geleden kon mijn jongste alleen nog maar liggen, vandaag loopt hij langs de tafels. Mijn oudste snapt ineens dingen die ik hem niet heb geleerd. Maar hij heeft mij wel nodig om ze te kunnen begrijpen. En de jongste heeft mij nodig als hij straks zijn eerste stapjes loszet. Omdat hij zelfvertrouwen moet krijgen om te kunnen lopen in deze harde, snelle wereld. Ik wil hem dat zelf leren.
Dat het moederschap mij zo zou veranderen had ik nooit verwacht. Ik ben toch niet zo’n coole chick die alles aankan. Die kinderen van mij maken mij kwetsbaarder dan het fijnste porselein. Wist ik veel dat ik dan zou kunnen breken.
Vroeger was ik een workaholic. Nu ben ik een momaholic. Zolang ik geen shopaholic word kan ik best een paar uurtjes minder gaan werken.
Dit blog verscheen oktober 2016 bij de Club van Relaxte moeders.
De nieuwste blogs
-
apr 25, 2024Blogs, GeloofOntgroeid
Zeven jaar geleden staarde ik gedachteloos naar een foto op de muur met mijn drie (…)
-
apr 22, 2024Gezin, OpvoedingLoslaten, vasthouden
Alles zit eronder. Voeten zo zwart als roet. Groene vegen op het gezicht. En hun (…)
-
apr 18, 2024Blogs, Moederschap, PuberBaby met okselhaar
‘Ik wil niet mee. Die kerk is vast stom’, roept mijn bijna 11-jarige zoon als we (…)
| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |
Geweldig om te lezen dat je je hart volgt en niet de verwachting van een maatschappij of persoon!
De vraag is of je kwetsbaarder bent of dat je eerlijk bent naar jezelf waar jij en je gezin gelukkig van worden!
Ik heb er ook voor gekozen toen mijn 2e ongeveer een jaar was dat3 dagen werken niet match met de manier waarop ik moeder wil zijn. Ik ben op zoek gegaan naar een baan voor 2 dagen en ben God zo dankbaar dat ik daarmee een enorm cadeau als baan heb gekregen en nu tijd heb voor mijn kinderen!! Nu ben ik zwanger van de derde en heb ik ook heel duidelijk aangegeven dat ik mijn standaard verlof te kort vind en dat ik wil gaan opbouwen. Hoe dat eruit ziet, dat weet ik nu niet.dat ligt eraan hoe de gezinssituatie op dat moment is!! Ik voel me zo bevrijd en dankbaar dat ik daarvoor mag kiezen ipv mee te doen met de maatschappij!
Geniet van je kinderen, ik ben blij dat ik hen nu meer rust kan geven!! Later krijgen ze wellicht nog genoeg onrustige momenten
Hier vier (jonge) kids en weetje, ik ervaar élk eerste jaar van een kind (zeker als je meer kids hebt rondlopen) als een intensief jaar. De meeste dingen gaan hier volgens een boekje hoor, maar een baby vereist gewoon aandacht. Het eerste jaar is een jaar waarin je tijd moet reserveren. Voor je baby. Ik heb vorig jaar bij de vierde zelfs een jaar ouderschapsverlof opgenomen en hier heb ik geen seconde spijt van gehad. Nu is ze dik een jaar en zijn we weer op ‘stoom’.
En van de week dacht ik ineens; wat heeft God het eigenlijk mooi gemaakt. In dat eerste levensjaar kun je als moeder niet zo goed ‘uitvliegen’, en ben je veel op je ‘nest’. En laten nu net baby’s hun mama’s zo hard nodig hebben!
En inderdaad, na een jaar is ook pas mijn eigen hoofd en lijf weer op stoom… Neem de tijd, hoe niet leuk soms ook als je er in zit. En als deze tijd weer voorbij kijk je er met weemoed op terug, haha.
Oh, ik herken me volledig in deze blog. Ik had het zelf geschreven kunnen hebben! Ben ook uit de ratrace van het leven gestapt en heb gekozen voor mijn gezin! Luister naar je hart….