Cappuccino in het krijspaleis

Zaterdagmiddag. Het is voorjaarsvakantie en ik ben met mijn kroost en hun logees bij een indoor krijspaleis beland. Niet mijn favoriete plek op de wereld, maar wel die van de kinderen. En alles voor de kids hè…dus nu zit ik. 

Gebaseerd op eerdere ervaringen met dit oord, had ik al een boek en een koptelefoon in mijn tas gestopt. Die blijken goed van pas te komen. Ik ben na een half uur al behoorlijk overprikkeld, dus haal een cappuccino, zet rustige muziek op en pak mijn boek. 

Af en toe rennen er een paar van mijn ‘clan’ voorbij en wordt er een trui in mijn richting gegooid of even snel een beker limonade naar binnen gekiept. Ik zie de rode wangetjes, de verhitte koppies. Maar ik zie ook de grote grijnzen en de glimoogjes. Ze hebben het naar hun zin. Ze kunnen heerlijk hun gang gaan, geen regels, geen ouders die zich ergens mee bemoeien. Helemaal hun eigen wereldje. 

Ik kijk mijn middelste en jongste na, samen rennen ze tegen de glijbaan op. Hun blije gezichtjes geven me ineens een heel warm gevoel. Ik voel me binnen een paar seconden knettersdankbaar worden voor mijn schatjes. En trots ook. Hoe ze het leven hebben doorgeleefd de afgelopen jaren, nu ze hun papa moeten missen. Tuurlijk, het gemis en verdriet is er ook regelmatig. Dagelijks wel. Maar hoe ik ze nu zie, zo zorgeloos en volop genietend, maakt me enorm blij. 

Twee tafels verderop zit ook een moeder. Zonder koptelefoon en boek, maar met cappuccino. Onze blikken vangen elkaar. Ik denk dat ze aan mijn gezichtsuitdrukking zag wat ik dacht, want ze geeft me een dikke glimlach voordat ze met eenzelfde blik naar haar kinderen kijkt. Alsof we allebei beseffen dat het cliché waar is: happy kids, happy mama’s. Alsof we allebei tegelijk diezelfde liefde en dankbaarheid voelen. 

Mijn gedachten glijden terug naar bijna drie jaar geleden. ‘Leef met volle teugen’ van Kinga Bán en Elbert Smelt was een lied wat Alex de laatste maanden van zijn leven vaak luisterde. Niet meer dan logisch dat het ook tijdens de afscheidsdienst te horen moest zijn. En misschien ook wel niet meer dan logisch dat ik dat lied daarna steeds een soort van gemeden heb. Het deed te veel pijn. 

Leef met volle teugen
Durf te leven met de dag 
Glimlach elke morgen
Er is iets moois dat op je wacht

Ik kijk nog een keer over de rand van mijn cappuccino. De elfjarige wenkt haar vriendin, ze liggen dubbel van het lachen. Zij doen het, die kinderen! Besef ik. Zij doen het echt! Leven met volle teugen. Zij zien elke dag wel iets moois. 

Doe ik het zelf ook? Ik probeer het wel, het lukt niet altijd. Maar ik doe mijn best. Ik denk dat de tekst verderop in het lied me beter past: 

Geniet van je dagen
Verlies je in de tijd
Je wordt steeds gedragen
Tot in alle eeuwigheid

Want ondanks dat leven met volle teugen mij niet altijd heel makkelijk afgaat, lukt het me wel om te genieten. En ik voel me ook zeker gedragen. 

Ik kijk nog eens naar de mama twee tafels verderop. Weer vangt ze mijn blik. We glimlachen en proosten op afstand met onze cappuccino’s. Het is prima zo, bedenk ik me. Ik laat de kinderen leven met volle teugen. En zelf geniet ik van deze dag. Geen slechte deal, toch? 

Petra van Kruistum

Petra is mama van Elin, Nadia en Jurre. Sinds haar man Alex in juni 2020 overleed, schrijft ze over haar leven als alleenstaande ouder. Ze werkt parttime in de communicatie/marketing en is daarnaast vastgoed- en interieurstylist. Ze geniet onwijs van kleine dingen, maar vooral van lekkere dingen. Haar relatie met God heeft pieken en dalen. Zijn grootheid ervaart ze overal en nergens, van een mooie songtekst tot de glimoogjes van haar kids.