Goed uitzieken, moeders

Het is tijd voor een check-up bij mijn huisarts. De laatste keer dat ik bij haar binnenliep -of eigenlijk strompelde- kwam ik bijna niet uit mijn woorden, had ik het gevoel dat mijn hersenen uit mijn schedel werden geperst en wilde ik alleen maar slapen. Ik moest zelfs door naar de spoedeisende hulp. Een aantal onderzoeken volgde om hersenvliesontsteking uit te sluiten. Al snel kwam er goed nieuws: het was ‘slechts’ een virus. ‘Goed uitzieken, moeders’, zei de neuroloog liefdevol. Contradictio in terminus, dacht ik nog. 

Mijn man had goed door dat het écht moest, dat uitzieken. Die regelde dat hij thuis kon werken, zonder dat een arts of ikzelf daar om hoefde te vragen. Hij zorgde dat er oppas was en er speeldates werden geregeld. ‘Jij doet voorlopig even helemaal niets’, was zijn boodschap. In de vijf weken die (inclusief onze vakantie) volgden werkte ik niet, lag ik urenlang op de bank te chillen, wandelde ik meer en las ik een boek per week.

‘Je ziet er beduidend beter uit,’ zegt mijn huisarts als ik bij haar aan tafel ga zitten. ‘Gelukkig wel,’ antwoord ik, ‘maar ik wil niet alleen rustig aan kunnen doen als ik ziek ben.’ Ik vertel mijn huisarts over afgelopen driekwart jaar. Over dat mijn broer en mijn oma zes weken na elkaar overleden en het een intense zoektocht was met de kinderen op school. Dat ik sindsdien last had van hersenmist en vermoeidheid en dat nu, na zo’n periode van verplichte rust bijna weg is.

Ze vraagt naar mijn plan. Een vraag die ik mezelf en God de laatste weken ook vaak heb gesteld. ‘Ik weet dat balans niet statisch is en ik weet ook wat voor mij en mijn gezin belangrijk is. Ik weet heel goed dat ik mijn agenda goed moet bewaken en dat ik tijd moet inplannen voor niets, zodat ik kan rusten en creatief kan blijven. Mijn eigen gezondheid vraagt veel aandacht en mijn gezin ook. Maar toch voel ik die grens niet altijd goed.’ 

‘Misschien kan je daarin nog wat leren?’ vraagt zij. ‘Grappig dat je dat zegt,’ zeg ik, ‘ik heb binnenkort namelijk een intake met een lichaamsgerichte therapeut.’

Mijn huisarts glimlacht. ‘Dan heb ik niets meer aan je plan toe te voegen. Ik denk dat je bovengemiddeld goed weet wat er nodig is, dus alleen maar complimenten vandaag,’ zegt ze.

Met de complimenten in mijn zak loop ik even later weer naar buiten. Ik kijk omhoog en leg mijn hand op mijn buik. Nóg beter naar mijn lichaam leren luisteren en nóg beter aanvoelen wat de Heilige Geest spreekt over mijn leven. Deze ‘goed uitgeziekte moeders’ kan dat.

Daniëlle Koudijs

| Oprichtster van Power to the Mama’s | Moeder van twee jongens en een meisje | Getrouwd met Jos | Liefhebber van goede (Italiaanse) wijn | Missionaire ondernemer | Houdt van kleinkunst, schrijven, creëren en aanbidden |